Vandaag, zaterdag 22 juli 2023, is het startschot gegeven voor Queer & Pride Amsterdam. De regenboog vieren in een nieuw jasje. Vijftien dagen aan feesten en andere activiteiten. Normaliter geef ik er geen flikker(!) om, maar maatschappelijke ontwikkelingen jegens de letterbak-community baren mij wel zorgen.
Eerder vandaag had ik het er nog over, tijdens de uitzending van mijn programma Ga toch Wegman op Radio Aalsmeer. Partner Natali en ik leven een onopvallend, zelfs burgerlijk leventje. Rijtjeshuis, auto voor de deur, twee honden. Niks geen regenboogvlag in de mast, en we lopen ook geen roze feesten en partijen af. Pride Amsterdam heb ik altijd gemeden als de pest. In mijn optiek draagt het niet bij aan emancipatie en inclusiviteit. Integendeel zelfs.
Oprecht zorgen
Maar nu de aversie tegen ‘woke’, een inmiddels totaal uit zijn verband getrokken begrip, niet meer alleen op sociale media voorkomt, maar steeds dichterbij komt, maak ik mij oprecht zorgen over de tolerantie in het land waarvan de hoofdstad ooit ‘Gay Capitol of the World’ was. Die tijd is geweest en het gaat heel snel bergafwaarts met het credo ‘leven en laten leven’. Als ik zeg dat ik dat jammer vind, is dat een enorm understatement.
Een paar uitspraken of meningen zoals we die tegenwoordig tegenkomen:
- Travestieten die kinderen voorlezen zijn onderdeel van de agenda rondom child-trafficking. Trouwens, zijn niet alle kerels die zich als vrouw verkleden pedo’s?
- Transgenders zijn ziek in hun hoofd en hebben alleen maar als doel de vrouwenkleedkamers te kunnen bestormen.
- Woke wordt mij door de strot geduwd.
- Wanneer komen we eens op voor de hetero’s? Wanneer krijgen wij een speciale dag?
- De LHBTI-enz zijn een bedreiging voor het traditionele gezin.
- Mijn kind wil niet naar school, omdat ze daar een trap in de regenboogkleuren hebben geschilderd.
Jammer. En zo onnodig ook, maar geheel passend in een tijd waarin polarisering en nieuw-fascisme hoogtij aan het vieren zijn.
Ik hoorde eens een mooie uitspraak:
“Dat de zon op een ander schijnt, geeft jou nog niet minder zonlicht”.
Die zou iedereen eens flink in de oren moeten knopen.
Ik = ik
Het grappige is, denk ik, dat iedereen wel iemand kent uit de ‘community’. Iemand waartegen men zegt: “Ja, jij bent wel oké, maar die anderen zijn toch echt viezeriken”. Nou dear, met zo’n uitspraak doe je vanaf maar alles teniet wat je zei voor diezelfde maar.
En ik ben ik. Bijna 55 jaar oud en zo lang als dat ik mijn eigen kleding mag kiezen, lange broek, sneakers/gympen en een shirt of trui. Geen make up, geen weelderig kapsel maar tondeuse-werk en vol in de tattoos. Dat laatste natuurlijk pas sinds ik meerderjarig ben, en dat ben ik al een poosje. De kledingkeuze, haardracht, maar ook houding en manier van doen, doen eerder mannelijk dan vrouwelijk aan. Is dat een bewuste keuze? Nee, ik doe gewoon waar ik zin in heb en waar ik mij goed bij voel. Niets meer, niets minder. Val ik daar anderen mee lastig? Nee, ik veroorzaak hooguit een paar pijnlijke netvliezen en schok een paar tere zieltjes. Maar bovenal ben ik mijzelf, met maling aan wat een ander daarvan vindt. Lekker joh! Dat zouden meer mensen moeten doen. Lekker los van een door de maatschappij opgelegd keurslijf. Ik doe er niet aan mee. Ook nooit gedaan.