Ik ben niet heel erg actief meer als het gaat om ‘Scherpzinniger’. Voor de belastingdienst speel ik geen rol van betekenis (was dat privé ook maar zo) en de enige facturen die eruit gaan, gaan naar AalsmeerVandaag. En zelfs daar heeft maandelijks factureren geen zin, omdat er soms maanden voorbij gaan zonder ook maar een woord te hebben gepubliceerd. Zelfs bloggen op deze plek lukt niet meer wegens tijdgebrek. En fotografie en grafisch ontwerp? Dingen die ik ook graag doe? Nah, geen tijd voor en er zijn betere spelers op de markt.
Met onregelmatige regelmaat kom ik nog wel op de website om de plug-ins bij te werken. En zo viel mijn oog er zojuist op dat mijn eerste blog hier ruim zes jaar geleden is geschreven. Zes jaar! Bestaat Scherpzinniger alweer zo lang? Onvoorstelbaar en onwaarschijnlijk. Maar toch is het zo. Het gegeven gaf in elk geval weer (eventjes) aanleiding tot het schrijven van een ‘stukkie’. Ik doe het zo graag, schrijven, maar veel te weinig.
Vastberaden
Maar is dat wel zo? Schrijf ik te weinig? You wish! Ik schrijf mij elke dag een ongeluk. Studie heet dat, HBO-Verpleegkunde. Stukken van 50 pagina’s, en dat is dan gelukkig inclusief bijlagen. Maar toch… Hoewel ik nog steeds heel erg enthousiast ben over de studie, en vastberaden ben mijn diploma te halen, is het schrijven voor studie niet hetgeen waar ik extreem gelukkig van word. Makkelijk kunnen schrijven, beschikken over een aardige woordenschat en een ‘makkelijke pen’ hebben, vereenvoudigt de studie overigens wel aanzienlijk. Maar dat verder terzijde.
Ruimer in de slappe was
Ik ben verpleegkundige, en een verdomd goeie ook nog. Althans in ‘mijn’ tak van sport, de ouderenzorg. Op een IC zou ik er binnen een halve dag uit liggen! Maar als ik in deze tijd een jaar of twintig zou zijn (in plaats van bijna vijfenvijftig), zou ik dan weer voor ‘de zorg’ hebben gekozen? Waarschijnlijk niet. Dan zou ik waarschijnlijk met een variant op Scherpzinniger aan de slag zijn gegaan, maar dan met de energie en het enthousiasme van een jong-volwassene. Hoewel iedereen het lekker vindt om wat ruimer in de slappe was te zitten, vind ik een hoop dingen ook wel goed zo. Ik ben gelukkig, tevreden. Ik heb een partner die ik potverdorie twintig jaar geleden had moeten ontmoeten, lekker huis en fraaie bak voor de deur. Hoewel ik zelf aangeef dat ik een hoop dingen wel goed zo vind, blijven andere zaken toch knagen.
Te autistisch
Zoals, is Scherpzinniger mislukt? Ben ik mislukt op zakelijk gebied? Waarom kan ik mijzelf niet ‘aan de man brengen’ of ‘in de markt zetten’? Waarom lukt anderen dat wel, en mij niet? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. De vaardigheden en talent zijn ruim aanwezig. In elk geval op schrijf-gebied. Maar ja, ik ben geen netwerker. Te autistisch voor. Te weinig sociale vaardigheden om mijzelf en Scherpzinniger aan de man te brengen en in de markt te zetten. Zielig? Nee hoor, het is wat het is. Frustrerend? Ja, dat toch wel. Ik weet wat ik kan en waar ik goed in ben, maar ben kennelijk niet in staat om dat over te brengen.
Ik heb mij er dan ook maar bij neergelegd dat de dingen zijn zoals ze zijn. En dat ik ben zoals ik ben.
Gelukkig mens
Om nog eens terug te komen op de titel van dit epistel. Ben ik daarom mislukt? Is Scherpzinniger mislukt? Hahahaha: NEE. Misschien komt er na afstuderen meer tijd, om weer meer te investeren in Scherpzinniger. Maar wat ik al aangeef: misschien. Ook na mijn afstuderen ben ik nog steeds de autistische non-netwerker. Het is wat het is. En daar ik mijzelf classificeer als gelukkig mens, is het wellicht – ondanks frustraties die er echt wel zijn – wel best zo.