Klap (de; m; meervoud: klappen) 1) geluid, veroorzaakt door iets dat ergens op slaat, iets dat barst 2) toegebrachte slag: een klap in het gezicht; geen klap niets; in één klap in een enkel ogenblik 3) (van emoties): de dood van haar zoon was een klap voor haar trof haar zeer zwaar
klap·pen (klapte, heeft, is geklapt) 1) een klappend geluid maken 2) uit elkaar springen; = ontploffen: in elkaar klappen het begeven 3) applaudisseren ¶uit de school klappen vertellen wat je niet mocht vertellen; (in België) uit de biecht klappen
Vorig jaar kregen we klappen in de zorg, in de zin van applaus. Voor het waanzinnig goede werk dat wij verrichtten gedurende de eerste corona-golf. Weet u nog? Ook bij mij op het werk waren familieleden van bewoners, die op dat moment niet welkom waren in het pand, naar de parkeerplaats gekomen met spandoeken en die zich het eelt op de handen klapten. Tegenwoordig mogen we andere klappen in ontvangst nemen: die van de tweede definitie uit de Van Dale, eerste alinea: toegebrachte slag: een klap in het gezicht. Letterlijk én figuurlijk…
Wat de tegenstanders van ‘het’ vaccin ook vinden, ik zie wat het heeft gedaan en nog steeds doet met de kwetsbare mensen waar ik dagelijks voor zorg. Een jaar geleden kwamen deze mensen nog te overlijden aan corona. Happend naar adem als een vis op het droge. De positief-geteste mensen die ik heb meegemaakt, na twee vaccins van Pfizer, kwamen niet verder dan een neusverkoudheid en een beetje verhoging. Nogal een verschil met vorig jaar.
Maar nu naar dat klappen voor de zorg. Vorig jaar applaus als waardering, met regelmaat attenties en cadeautjes van de werkgever en het bedrijfsleven in de regio. En natuurlijk nog een aardige bonus van duizend euro. De hedendaagse realiteit staat in schril contrast met ‘toen’. Geen cadeautjes meer van de werkgever, een schamel bonusje (hadden we in het voorjaar al moeten krijgen, wordt eind van het jaar) en het bedrijfsleven heeft terecht genoeg aan het ophouden van de eigen broek. Wat ik nog veel erger vindt is de toegenomen agressie jegens hulpverleners.
Niet eens
Kijk bijvoorbeeld eens naar de rellen van vorige week in Rotterdam. De binnenstand gesloopt, een steen door de ruit van een ambulance, politiewagens uitgebrand, politieagenten geïntimideerd, brandweer gehinderd bij hun werkzaamheden. En waarom? Omdat er individuen rondlopen die het niet eens zijn met het beleid en de maatregelen.
Toegegeven, ik ben het ook niet overal mee eens. Zo vind ik het gedoe met een QR-code totaal zinloos, en vind ik dat onze landelijke bestuurders geen beleid voeren, maar hooguit een zwabber-beleid. Sla ik daarom een agent op z’n gezicht, benader ik een verpleegkundige op agressieve wijze, scheld ik een BOA uit voor rotte vis? Nee. Dit zijn mensen die hun werk doen, die ‘s avonds ook weer naar huis en gezin willen gaan, die het ongetwijfeld ook niet overal mee eens zijn. Maar het is gewoonweg hun werk. Moeten ook zij in opstand komen tegen ‘het regime’, met risico op baanverlies? En luisteren naar een dansleraar of naar een losgeslagen politicus met een duidelijke agenda? Beide hou ik verantwoordelijk voor het toenemende wangedrag bij mensen die verteerd door angst allerlei complottheorieën aanhangen.
Korte lontjes
Zelf ben ik gelukkig nog niet in aanraking geweest met agressie, tijdens mijn werk. Maar ik merk wel dat de lontjes korter worden. Voor een deel kan ik daar nog begrip voor opbrengen ook. Maar agressie jegens mensen die gewoon hun werk proberen te doen, dan ga je wat mij betreft een paar bruggen te ver. Dat doe je gewoon niet. Emoties of niet, laten we met elkaar wel de kop blijven gebruiken. Laat je niet leiden door emoties, dan gaat het vroeg of laat fout. Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn, maar laten we vooral met elkaar in gesprek blijven. Respecteer elkaars keuzes en meningen. En probeer het eens over wat anders te hebben. Want geloof het of niet, de wereld draait echt niet alleen maar om corona. En vergeet niet te lachen, mensen! Een dag niet gelachen is een dag niet geleedf.