De telefoon gaat, ik neem op en ben benieuwd naar wat mij te wachten staat. Ik heb coördinerende dienst, dus dat kan zo’n beetje alles zijn.
“Goedenavond, kunt u mij doorverbinden met de derde etage?” Ja hoor, geen probleem, doen we. Op de etage wordt de telefoon niet beantwoord (of is al in gesprek, en mevrouw komt bij mij terug. “Ja goedenavond, met mij (?) weer, ze nemen niet op. Mag ik u iets vragen?” Tja, zo lang het niet over een cliënt gaat, is dat geen probleem.
“Nee het gaat niet over een cliënt, het is voor mijzelf. Is het wel discreet?” “Nou mevrouw, u heeft tot nu toe nog niet gezegd wie ik aan de telefoon heb, dus best wel discreet ja.” … “Ik woon in de buurt en mijn hulp komt pas over anderhalf uur. Ik ben incontinent. Kan ik even langskomen met een droge luier?” Nu was ik op van alles voorbereid, maar niet op dit telefoontje… Vanwege de rare tijd waar we in verkeren kan ik mevrouw sowieso niet welkom heten voor een schone broek en moet haar dus teleurstellen. Maar daarmee was de kous nog niet af…
“Mag ik u nog wat vragen stellen?”. “Euh, jawel…” Omdat ik er niet geheel van overtuigd ben of ik nu in de maling wordt genomen of niet, ben ik wat terughoudend. Maar in het kader van ‘maar-misschien-is-het-wel-echt-zo’ kan en wil ik het ook niet bot afkappen.
De plakluier
“Mijn hulp doet bij mij altijd een plakluier om, en daarín doet zij nog een inlegger. Dat zit niet lekker en loopt raar wanneer ik naar buiten ga”. Ik steek daarop een heel verhaal af dat ik dat niet gebruikelijk vind en dat als de capaciteit van de plakluier niet voldoende is, mevrouw óf vaker verschoond moet worden, óf er een ander systeem gekozen moet worden. Twee systemen bij elkaar is niet comfortabel en kan huiddefecten tot gevolg hebben. “Ja maar, mijn hulp verschoont mij altijd gelijk als ik geplast of gepoept heb. Ze is de hele dag bij mij.” Vreemde hulp… “Maar als uw hulp de hele dag bij u is, hoeft u toch ook geen dubbel systeem aan?”
Het was een wonderlijk gesprek, waarbij ik het idee niet van mij af kan zetten dat iemand lekker even zin had in ‘telefoonterreur’. Of ga ik mijzelf terughoren in een radioprogramma? Hoe dan ook. De dame vervolgde haar verhaal: “Ja, en ik heb het helemaal aan mijzelf te danken dat ik incontinent ben.” Nou, daar hield voor mij het gesprek wel op. “Mevrouw, ik heb u advies gegeven, waarvan ik hoop dat u er iets mee kunt. Voor nu wil ik de telefoonlijn graag weer vrijmaken voor andere zaken, als u het niet erg vindt.” “Oh, sorry, goedenavond.” En dat was dat…