Zal ik opnieuw gaan nummeren, of verdergaan waar ik op 1 juni 2018 ben gebleven? Verdergaan it is! Okay, het persoonlijke schrijfwerk heeft anderhalf jaar stilgelegen, maar die andere 153 berichten zijn er nu eenmaal en dus ga ik verder waar ik toen ben gebleven. De oude berichten, doorspekt van ellende en misère, heb ik opnieuw online gezet en zijn dus allemaal weer te lezen. Voor zover daar belangstelling voor is, uiteraard. Maar hoe dan ook, ik ben weer terug van weggeweest.
De gebeurtenissen van het afgelopen jaar zijn best wel het noemen waard. En nadat ik gisteravond een column op AalsmeerVandaag had gepubliceerd, begon het bloggen gelijk weer te kriebelen. En zodra vriendin Kim, zelf ook regelmatig aan het bloggen, zei dat ik dit weer moest oppakken, heb ik de berichten gelijk weer online gezet en tik ik een vers stukje. Nog even snel voordat ik naar mijn werk mag voor een avonddienst.
Ik haalde het al even aan, er is werkelijk waar zoveel gebeurd het afgelopen jaar dat ik er makkelijk nóg 153 stukjes mee kan vullen. Sterker nog, een boek zou ook nog wel lukken, mét verfilming! Dat dan weer wel… Is het weer ellende en rampspoed? Nee hoor, heel veel blijdschap en geluk dit keer. En natuurlijk doen er zich wat nare dingen voor, maar de rode draad is eigenlijk – en eindelijk – een mooi roze draadje geworden.
Veel kan ik er nog niet over los laten, met het oog op lopende juridische zaken, maar wat in het vat zit verzuurt niet. Onrecht en ik gaan niet zo heel erg goed samen. En omdat bij een aantal zaken sprake is van zeer groot onrecht, komt de openheid van zaken die zo heel erg hard nodig is, dit jaar vanzelf wel. Maar eerst die juridische dingen afronden.
Het belangrijkste is: met mij gaat het goed. Heel erg goed zelfs! Ik heb mijn grote liefde ontmoet, we wonen inmiddels alweer een tijdje samen, en dat gaat heel erg goed. En wees nou eerlijk, samen kun je de wereld toch een heel stuk beter aan dan alleen!
*Trots*