Nieuw schilderij – blogpost 71

Ik maakte vanavond een nieuw schilderij. Een heftige, al zeg ik het zelf. Het heet: “Een volk dooft het licht”. Een afgeleide van het beroemde gedicht van Hendrik Mattheus van Randwijk:

“Een volk dat voor tirannen zwicht

zal meer dan lijf en goed verliezen

dan dooft het licht…”

 

Symboliek

Dit schilderij barst uit elkaar van de symboliek. Met diverse verwijzingen naar de Jodenvervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ik heb altijd een bijzondere fascinatie gehad voor het Jodendom, mij er enorm in verdiept ook. “Een volk dooft het licht”. Het middelste gedeelte van het gedicht van van Randwijk heb ik eruit gelaten. Blijft de titel van het schilderij over. “Een volk dooft het licht”. Het Duitse regime van de dertiger en veertiger jaren hebben het licht van de Joodse gemeenschap gedoofd. Het Duitse volk. Nee, nee, ik scheer niet iedereen over een kam. Net zoals we nu vooral niet elke moslim of moslima over een kam mogen scheren. Aanslag na aanslag, dode jonge meisjes in sloten. De wereld is compleet gek aan het worden, met mij daarbij. Ik snap er niets meer van. Leven en laten leven, toch? Of gaat die vlieger niet meer op.

 

Intolerantie

Mijn gevoel van intolerantie groeit. Ik kan er niets aan doen. Jaren geleden al is de tekst ‘kutjes waren hier’ in de deur van mijn berging gekrast. Gedaan door een van mijn vredelievende buren? Door mensen waar ik mee woon, met een schotel voor het keukenraam, waar ik dagelijks mee in de lift sta? Wie zal het zeggen. In elk geval stond het nog niet in de deur gekrast toen ik hier kwam wonen. Maar het verontrust mij.

Momenteel is het de periode van ramadan. In Haarlem en andere plekken in den lande wordt met stenen gegooid en andere ongein uitgehaald. Een verband mag niet worden gelegd, want dan ben je een racist. Ik ben beslist geen racist, maar ik nodig iedereen van harte uit om tijdens deze ramadan-periode zo rond, pak ‘m beet 22.00 uur, hier op straat een rondje te maken. Hoewel ik een zogenaamde risico-hond heb, laat ik hem deze maand al om 21.30 uur uit voor de laatste ronde. Het is gewoon geen fun om buiten te zijn (vrouw alleen hè) op een later tijdstip.

 

Een volk dooft het licht

“Met angst kun je niet leven”. Een zin waar ik mee ben opgegroeid. En hij klopt hoor, hou mij ten goede. Maar momenteel wordt de angst wel heel erg gevoed. Komt niemand ten goede, echt niet. Parijs, Manchester, Londen twee keer. Leven en laten leven, is mijn devies. Maar narigheid komst steeds dichterbij. Kunnen we ons wapenen met Hollandse nuchterheid, of zijn meer acties en maatregelen noodzakelijk? Ik weet het echt niet meer.

De uitgelichte afbeelding is er eentje die ik al eerder heb gebruikt. ‘Je suis…’ ‘Ik ben…’ Veel gebruikt na de aanslag op Charlie Hebdo. ‘Je suis Charlie’. En nu? ‘Je suis London’? Ik doe er nog steeds niet aan mee: stille tochten, aangepaste avatars, enzovoorts. Maar het grijpt mij wel aan. Daarom nu toch eventjes ‘Je suis’. In de tekst mijn laatste schilderij. “Een volk dooft het licht”. Voel en denk zelf. Laat je niet opruien door de menigte. Maar sluit ook niet je ogen voor wat gaande is.