Ik hou van oud. En in verval. Vooral gebouwen die op instorten staan. De tak van fotografie die we Urbex noemen zou ik graag willen beoefenen. Het is echter vaak een heel gedoe en nog illegaal ook. Nou, dan heb ik er gelijk al geen zin meer in. Echter, wanneer ik vanuit Alphen naar Aalsmeer rijd via de N209, zag ik al geruime tijd een ernstig in verval geraakte boerderij staan. Door de struiken en bomen heen dacht ik te kunnen zien dat ‘ie was afgebrand, maar vandaag bleek dat niet het geval te zijn. Hoe dan ook, de boerderij kwam op mijn wish-list te staan. Ik moest er even wat geduld voor opbrengen, want door wegwerkzaamheden kon ik er niet komen.
Oud en in verval
Vandaag had ik een fotoklusje op het programma staan, buiten de deur, en zag eindelijk mijn kans schoon. De weg was gefixt, de werkzaamheden voorbij. Daar stond ik vanmiddag, oog in oog met de ernstig vervallen boerderij. Niet afgebrand, zoals ik eerder aannam, maar simpelweg verwaarloosd en uiteindelijk in verval geraakt. Schitterend! Het dak is ingestort, een bijgebouw heeft men nog geprobeerd te stutten.Het enige dat nog overeind staat is de schoorsteen. Grappig detail: de beschoeiing ziet er redelijk nieuw uit. Best apart, zo rond een ruïne. Hoe dan ook, ik was in mijn element vanmiddag en had best even over dat hek willen klauteren. Buiten het beeld van de foto echter, staat een woonhuis waar auto’s voor geparkeerd stonden. Ik durfde de gok niet te nemen. Ik trok al genoeg aandacht zo, op dat dijkje heen en weer springend met mijn camera.
Eenmaal thuis aangekomen gauw de geheugenkaart in de pc gepropt om de resultaten op het grote scherm te kunnen bekijken. Eerste conclusie: ik moet daar nóg een keertje naartoe. Niet dat er geen goede platen tussen zaten. Maar er valt meer uit te halen. De lucht was ook erg flets, flauw. Dat op deze twee foto’s de lucht er erg dreigend uitziet, komt alleen maar omdat ik in Photoshop aan wat schuifjes heb zitten trekken!
Langs een ander deel van de route Alphen – Aalsmeer staat nog een in verval geraakt gebouwtje, een oude houten schuur in een weiland. Elke week wanneer ik daar langs rijd denk ik aan mijn camera en waar ik in vredesnaam mijn auto veilig langs de kant kan zetten. Binnenkort moet ik daar toch eens werk van gaan maken, want dat schuurtje overleeft geen windkracht 9 meer.
Nog meer verval
Waar ik ook graag naar mag kijken is menselijk verval. Niet uit leedvermaak of iets dergelijks. Menselijk verval klinkt ook niet zo aardig, en zo bedoel ik het helemaal niet. Wat ik wel bedoel? Oude rimpelige handen, verweerde koppen. Het liefst op de foto gezet wanneer het ‘model’ daar niets van heeft meegekregen. Puur zoals hij of zij is. En dan kom ik gelijk aan bij een volgende mooie tak van sport: straatfotografie. Helaas heb ik daar nog minder lef voor dan voor Urbex. Als de dood dat de camera uit mijn handen gegrist wordt, dat ‘ie vertrapt wordt, etc. Spookscenario’s dus. Eigenlijk moet ik het gewoon maar eens gaan proberen. Zoveel heb ik toch niet te verliezen? Wanneer iemand toch moeilijk doet, kan ik altijd nog in bijzijn van hem of haar de foto’s van mijn geheugenkaart verwijderen.
Gewoon doen, kunnen ook heel leuke gesprekken uit voort komen.
Wederom een prachtig verhaal over verval. Je schrijft
heel beeldend, Zie het voor mijn ogen wat er gebeurt
op je weg.