Ergens verscholen tussen de Westeinder en Amstelveen ligt het mooiste dorp ter wereld: Aalsmeer. Het dorp waar ik ben geboren en opgegroeid. Het dorp waar ik steeds meer van ben gaan houden, sinds ik er uit vertrokken ben. Ik hou niet alleen van Aalsmeer, ik heb er heimwee naar, ik woon immers alweer jaren in Alphen aan den Rijn, na omzwervingen langs Amsterdam, Uithoorn, Ouderkerk aan de Amstel en Amstelveen. Hoewel er weinig over is van het Aalsmeer uit mijn jeugd, is mijn allergrootste wens er ooit terug te keren. Ik hoor daar thuis. Simpel.
Mooi Aalsmeer
Wat is er in vredesnaam nu zo mooi aan Aalsmeer, die vlek op de kaart die hooguit doet denken aan de veiling en bloemen? Het dorp waar niets meer is zoals het eens was, waar de grond- en huizenprijs wordt bepaald door Schiphol, infrastructuur en de nabijheid van Amsterdam? Aalsmeer is MIJN dorp. Ik ben Aalsmeer. Het is een gevoel, niet gebaseerd op feiten en ratio. Aalsmeer is mooi omdat het Aalsmeer is. Een dorp, ouder dan Amsterdam, met een prachtige geschiedenis en zelfs een eigen dialect, ‘Het Buurts’.
Voorlopig kom ik hier echter niet weg, uit dat naargeestige Alphen aan den Rijn. De slaapstad midden in het Groene Hart. Ook mooi hoor, maar niet mijn plek. De economische crisis zorgde ervoor dat mijn appartementje ‘onder water’ kwam te staan. Geinig bedachte term voor iets heel lelijks. De echtscheiding die volgde, en daarmee het moeten oversluiten van de hypotheek, zorgde ervoor dat het waterpeil, als we dan toch geinig bezig zijn, nog hoger kwam te staan. Tenzij ik even een halve ton uit mijn mouw weet te schudden, kom ik hier dus nooit meer weg en zal ik mijn jaren moeten slijten op een flatje op acht hoog.
Maatschappelijk verbonden
Hoewel niet economisch verbonden, ik ben werkzaam in Woubrugge, ben ik wel degelijk nauw verbonden aan ‘het Aalsmeerse’. Noem het maatschappelijk verbonden. Ten eerste wonen mijn moeder en mijn zus met gezin in Aalsmeer. Nou, dat zijn jaarlijks toch al vier verjaardagen om naar toe te gaan, buiten uiteraard de overige gezelligheidsbezoekjes. ‘Maar wacht, er is meer’. Ik ben aan maar liefst drie Aalsmeerse organisaties verbonden. Drie organisaties waar ik op soort van vrijwillige basis werkzaamheden verricht. Aan twee daarvan spendeer ik heel erg veel tijd: Radio Aalsmeer en de nieuwssite AalsmeerVandaag. Dat ik daar heel erg veel tijd aan spendeer is overigens geen mopper, slechts een constatering. Beiden en mijn werkzaamheden daarvoor komen in een toekomstige blogpost ongetwijfeld nog uitgebreid aan bod. Waar het nu om gaat is dat ik en mijn bestaan heel erg verstrengeld zijn met mijn durrepie, hetgeen de heimwee alleen maar nog meer versterkt.
De terugkeer naar mijn geboorteplaats is echter een soort halszaak voor mij geworden. Mijn allerlaatste adem moet en zal in mijn dorp worden uitgeblazen, mijn kist verdwijnt in de grond van de Algemene Begraafplaats nabij de Molenvliet. Die halve ton zal er komen, al moet ik er de rest van mijn leven op water en droog brood voor moeten leven. Komt goed, want na een pessimistisch jaar, begint mijn oude positieve ik weer terug te keren. De humor sluipt er weer in, evenals de brede schouders, doorzettingsvermogen en draagkracht. Ik kom er wel. Voor het heden blijft het even bij heel veel dagdromen, maar ooit…. En wanneer ik het voor elkaar heb, zet ik heel chauvinistisch een vlaggenstok in de tuin, waar dagelijks de Aalsmeerse driekleur aan zal wapperen!
Geweldig mooi je gevoelens verwoord.Trots op mijn gezin
Marielle Angelique Nicky en niet te vergeten de leukste schoonzoon die er is. Waarvan akte.
Met belangstelling jouw Blogspots gelezen! Jouw heimwee begrijp ik wel! Heb het ook heel lang gehad toen ik wegens omstandigheden 17 jaar elders heb gewoond. Totdat ik 10 jaar geleden de mogelijkheid kreeg om mij terug te vestigen! God heeft geen kalme reis beloofd, maar wel een behouden aankomst. Houd vol en je komt er wel! Je hebt een leuke schrijfstijl en durft ook eerlijk naar je zelf toe te schrijven. Groetjes, Erwin
Ik ga op reis en blijf thuis
“Kunt U mij even volgen?”
Gebied mij een strenge marechaussee.
“Neem uw plunje, rugzak, bagage,
En koffers ook maar even mee.”
-“Wat is dit meneertje,
Een koffer vol zand?”
-“Dat is voor Costa del Sol,
Een vakantie aan het strand.
Maar een vakantie zo in het verre,
Eigenlijk vind ik dat maar niets.
Daarom als reisbescheiden,
Aalsmeers zand, uit De Beach”
-“Een rugzak vol bruinige vloeistof,
Wat bent u daarmee van plan?”
-“Dat is voor het zwembad natuurlijk,
Wat dacht u anders dan?
De Pool in het hotel is prima,
Maar al dat chloor geeft geen pas,
Nergens voelt zwemmen zo vertrouwd,
Als in water uit Westeinder Plas.
-“Een plunje vol garen, naalden,
Ronde netten en lange palen.
Genoeg om verdacht te zijn
Het vliegtuig neer te halen.”
-“Zeevissen, maar wel met fuiken,
Voor een verse snoek, vette aal.
Let u maar op hoe ik al peurend,
De grootste tonijnen binnen haal.”
Met pinda’s in mijn broodtrommel,
Natuurlijk vers van Joppe vandaan.
Taxiet mijn Boeing 747
Richting start op Aalsmeerbaan.
Vanochtend wat bolletjes geslikt,
Want Vooges bakt van die fijne.
Seringen voor mijn raam, buiten kijken,
Zie onder ons mijn geliefde dorp verdwijnen.
Volgend jaar vakantie,
Op excursie in eigen huis.
Ik ga op reis,
En blijf lekker thuis!
Ooit gaat het je lukken! You go girl!
Fijn om te lezen dat mijn oude vriendin vol humor en optimistme weer terug aan het komen is