Vorige week ging het helemaal mis in het Midden-Oosten, het zal niemand zijn ontgaan. Hamas viel Israël binnen en begingen op verschillende plekken ware slachtingen. Moorden, ontvoeringen, mishandelingen. Niets en niemand werd ontzien. Israël, nauwelijks bekomen van de verrassingsaanval, beloofde ‘oog om oog, tand om tand’. Een tegenoffensief volgde, niets en niemand werd ontzien. Bovendien gingen de elektra- en watervoorzieningen richting Gazastrook dicht.
Wereldwijde demonstraties volgden, evenals loads aan nepnieuws via de verschillende sociale media kanalen. Het zal ook eens niet. Hoe dan ook heeft bijna iedereen, als je het geloven moet, er een mening over. In mijn sociale media ‘vriendenkring’ (Twitter/X) bevinden zich mensen die pro-Palestina of pro-Israël zijn. Velen van hen uiten zich erg zwart-wit over de kwestie, gelukkig laten sommige anderen zich meer genuanceerd uit over deze oorlog met een zeer complexe geschiedenis. Het gaat ook niet voor niets al bijna 80 jaar terug in de tijd! Een mening is snel gevormd, en dat mag, maar dit is er wel eentje voor grondig ‘huiswerk’.
Het allerbelangrijkste dat ik er over zeggen wil, of eigenlijk moet, is dat burgerslachtoffers niet zomaar beschouwd kunnen worden als ‘collateral damage’. Ongeacht of het gaat om Palestijnen of Israëliërs. Vrouwen, kinderen. Vermoord, verkracht. Om wie ze zijn, om de zijde van de grens waar ze wonen/werken/leven. Om waar ze hun geloof belijden, de synagoge of de moskee.
Hoewel de oorlog tussen Israël en Gazastrook (Hamas) fysiek letterlijk ver van mijn bed plaatsvindt, heb ik heel veel moeite met de in de wereld ontstane situatie. De laatste jaren zie ik het antisemitisme alleen maar toenemen. En het “Dat nooit weer” vindt nu weer keihard plaats. Achtenzeventig jaar na de bevrijding. Er circuleren bijvoorbeeld foto’s van woningen met Joodse bewoners, waar een Davidsster op gespoten is met verf. De woningen zijn gemarkeerd. Wat volgt? Kristallnacht? Het beangstigt mij. Mensen die pro-Palestina zijn, veelal Moslims, hebben gedanst in de straten vanwege de slagen die Hamas aan Israël heeft uitgedeeld. Ook in Nederlandse straten. Ook dat beangstigt mij, en normaliter ben ik niet zo bang aangelegd. Behoudens vliegangst en een oude angststoornis natuurlijk. Maar het is geen tijd voor grappen.
Ik lees vaak, op verschillende plekken, dat we Palestijnen en leden van Hamas niet over één kam mogen scheren. Klopt, probeer ik ook niet te doen. Maar wie zich een klein beetje verdiept in de theorie achter de term radicalisering, zou zomaar moeten kunnen begrijpen hoe het komt dat veel Palestijnen zich of aansluiten bij Hamas, of in elk geval niet in opstand komen tegen deze terroristische groepering. Je zal maar achter een door Israël opgeworpen muur en blokkade moeten leven. Dagelijks checkpoints moeten trotseren om op je werk en ook weer thuis te kunnen komen, van Israël afhankelijk moeten zijn wat betreft elektra en drinkwater. Wie is dan de ‘bad guy’? Het lijkt mij lastig, om als meest vredelievende Palestijn, ook daadwerkelijk vredelievend te blijven.
Stel je voor dat De Staat Nederland een muur zet om de provincie Friesland? Nederland plaatst twee toegangspoorten in die hele muur, reguleert de aanvoer van elektra en drinkwater en werpt allerlei controleposten op voor Friezen die ‘buiten de muur’ hun werk hebben. Belachelijk idee, toch? We kennen allemaal vast nog wel de blokkeerfriezen. Denk je dat de Friezen een dergelijke muur over hun kant zouden laten gaan? Nee hè? Waarom zouden de inwoners van de Gazastrook het wel moeten accepteren, dan? Natuurlijk ligt dit wel wat complexer dan een muur om Friesland. Maar toch, het schetst mogelijk even een klein beeld.
Maar er is altijd een andere kant van de medaille. Hoe denk je dat de Joden ontvangen werden, toen zij na alle ontberingen die zij hadden moeten ondergaan in de Duitse kampen, als zij het al hadden overleefd, terugkeerden in Nederland? Ik kan je vertellen, er werd niet bepaald een rode loper voor ze uitgerold. Integendeel. Familie dood, huis kwijt (ingepikt door de Duitse bezetter), bezittingen afgenomen. En het land waar je je hele leven heb gewoond en geleefd laat je in de kou staan. In het slechtste geval kwam je in een kamp terecht, again. In het allerslechtse geval in een kamp waar Duitse krijgsgevangenen waren opgeborgen. Juist, daders en slachtoffers achter hetzelfde hek. Kun je je er iets bij voorstellen? Vast niet. En dan was daar het ‘Beloofde land’. Engeland zat ermee in z’n maag, had eigen sores en besloot het land te verdelen. Stukje voor de Arabieren, stukje voor de Joden. En daar begon het gesodemieter. De Joden kregen meer land dan de Arabieren, en die laatsten accepteerden de verdeling niet: oorlog. Letterlijk, en tot op de dag van vandaag. Dat de Israëliërs, ondanks dat ze meer dan de helft van het land kregen, steeds meer grondgebied claimden kan ik op geen enkele manier goedpraten. En dat Israël momenteel bestuurd wordt door een extreem-rechts bewind ook niet.
Waar ligt de oplossing? Is er überhaupt een oplossing mogelijk? Ik ben bang van niet. En het ‘conflict’ (tussen haakjes, want understatement) zorgt er ook in Europa voor dat partijen zich vormen en recht tegenover elkaar komen te staan. beangstigend. Voorlopig verstop ik mijn zeshoekige sterretje maar onder mijn kleding.