“Beste kandidaat, Jouw resultaten van de Mensa-thuistest waren heel erg goed en wij denken daarom dat er een grote kans is dat jouw intelligentieniveau voldoet aan de Mensatoelatingsnorm. “
Gisteravond vroeg mijn betere helft of ik weet hoe hoog (of laag) mijn IQ is. Ik heb geen flauw idee, maar was niet te beroerd online een paar testjes af te leggen. De eerste gaf een IQ aan van 120. Klinkt best aardig, toch? HBO-niveau. Na even verder gezocht te hebben, kwam ik testje tegen van Mensa Nederland, The High IQ Society. Een club voor hoogbegaafden. De TV stond aan, en met de geluiden waarmee de film Pearl Harbor gepaard gaat, heb ik ‘even tussendoor’ de thuistest van Mensa Nederland gemaakt. En nu is het kennelijk haalbare kaart om DE Mensa-test met goed resultaat af te leggen. En dat zou een ticket kunnen betekenen voor lidmaatschap van deze club voor hoogbegaafden…
Wat koop ik ervoor?
En dan? Wat kan ik ermee? Deelnemen aan een of meerdere van de 750 activiteiten die zij op jaarbasis organiseren? Contacten leggen met gelijkgestemden? Ik zit echter helemaal niet te wachten op activiteiten met gelijkgestemden. Grote groepen mensen zijn sowieso al niet ‘mijn ding’. Ik versta dan helemaal niets meer en raak te snel overprikkeld. Want een hoog IQ of niet, Asperger speelt natuurlijk ook nog een rolletje in het geheel. Hoogstwaarschijnlijk zijn in mijn geval Asperger en mijn IQ nauw met elkaar verbonden.
Natuurlijk is het grappig om te weten waar je staat. Althans, ik vind dat grappig. Aan de andere kant. Als ik het voor het kiezen had, dan scoorde ik lager op IQ, hoger op EQ en was Asperger in zijn geheel buiten beeld. Maar hé, het is zoals het is, nietwaar? Je zal moeten roeien met de riemen die je hebt. Het is alleen jammer dat ik als puber zowel IQ als Asperger (wist ik toen nog niet) beter had benut. Dan was ik de zorg niet ingegaan, omdat ik zonodig graag met mensen om wilde gaan. Flauwekul natuurlijk. Ik ben helemaal geen mensen-mens. Dat weet ik, en het heeft ook geen zin om te doen alsof. Hoe ouder, hoe gekker, of in elk geval eerlijker.
Verdomd goed
Vind ik mijn werk als verpleegkundige dan wel leuk? Ja, zeker wel! En ik ben er nog verdomd goed in ook. Sterker nog: ik gun elke afdeling zijn eigen Asperger… Luis in de pels, maar ook de bewaker van de meest zinnige en onzinnige regeltjes. De detailist, de maker van schema’s, lijstjes en overzichten. Kortom: de zeikerd van de afdeling. Maar wel de zeikerd die altijd op zoek is naar dingen waar ik energie uit haal. Energie die ik probeer door te geven.
Maar werk ik onder mijn niveau? Ook daar een volmondig ‘ja’. Ik kan meer. Veel meer, zelfs. Maar bij een gebrek aan charisma, eelt op de ellebogen en het ontbreken van de kunst van je ergens naar binnen likken, zal dat er niet meer van komen. Niet tijdens dit werkzame leven. Dus ik doe mijn ding, vaak op mijn manier, en maak er het beste van.
Timmerschuur
Buiten mijn betaalde werk om zijn er nog een paar dingen waar ik energie uit haal. En dat heeft alles te maken met creativiteit. Bovenaan staat schrijven. De afgelopen jaren is wel gebleken dat dat echt mijn ding is. In schrijven kan ik mijzelf helemaal kwijt. Husselen met woorden, goochelen met taal. Website-teksten schrijven of redigeren, een zakelijke brief opstellen, de sociale media voor een bedrijf verzorgen. Dáár zit mijn talent: taal en tekst. Als ik er de hypotheek van zou kunnen betalen, waren keuzes makkelijk gemaakt.
Maar ik ben ook graag met mijn handen bezig. Mijn vader zei vroeger altijd: “wat mijn ogen zien, dat maken mijn handen”. Laat ik nu een kind van mijn vader zijn. Na de verhuizing naar Aalsmeer ben ik eerst een een goede ‘timmerschuur’ gaan inrichten. Zelf een werkbank gemaakt, gereedschap allemaal overzichtelijk opgehangen. Het is een waar klus-walhalla geworden. Mijn vader zou trots op mij zijn geweest, dat hoop ik tenminste… Hoe dan ook, ik kan alles nu makkelijker vinden als ik weer eens een vloertje ga leggen, ga schilderen, een behangetje moet plakken of iets in elkaar ga zetten met hout.
Afgedwaald
Nu ben ik inmiddels hopeloos afgedwaald van het oorspronkelijke onderwerp. En ook de vraag ‘Lust of last?’ is onbeantwoord gebleven. Natuurlijk heb ik al aangegeven dat ik liever een lager IQ en een hoger EQ had willen hebben. Maar tegelijkertijd denk ik dat iedereen, ongeacht de hoogte van IQ en EQ, bepaalde talenten heeft en ergens gelukkig van kan worden. Op sociaal gebied heb ik absoluut een paar pijnpuntjes. Puntjes waar ik vreselijk emotioneel over kan worden, als ik erover door ga. Maar ook daar geldt dat het is zoals het is. Ik kan dat toch niet veranderen. Dus put ik mijn energie uit zaken waar ik wel goed in ben. Dan maar wat minder sociaal in het leven staan. Ik ben inmiddels toch al over de helft.
Nog even snel, als ik toch moet kiezen: een lust!