Je bent het, of je bent het niet: Aalsmeerder. Ik ben het. Altijd geweest ook. Hoewel ik op mijn achttiende vertrok uit mijn Durrepie, is Aalsmeer nooit vertrokken uit mij. Amsterdam, Uithoorn, Ouderkerk a/d Amstel, Amstelveen, Alphen aan den Rijn… In mijn 52-jarig bestaan heb ik op de volgende adressen gewoond: Oosteinderweg Aalsmeer, Julianalaan Aalsmeer, Van Ostadestraat Amsterdam, Herculesstraat Amsterdam, Blankenstraat Amsterdam, Rijnstraat Amsterdam, Bovenover Amsterdam-Noord, Thamerhorn Uithoorn, Hoofdenburg Ouderkerk aan de Amstel, Spurgeonlaan Amstelveen, Lauwers Alphen aan den Rijn, Vliestroom Alphen aan den Rijn en weer terug op honk: Catharina Amalialaan (voorheen Julianalaan) in mijn geliefde Aalsmeer. Heeft u ze geteld? Dertien adressen, twaalf keer verhuisd. Het voorlaatste adres, Vliestroom in Alphen aan den Rijn, heeft mij het langste gehuisvest. Op de woonboot aan de Oosteinderweg in Aalsmeer na dan, daar werd ik geboren en heb ik bijna zestien jaar gewoond. En nu alweer een tijdje in Aalsmeer, in het ouderlijk huis.
Terug op honk
Als een soort Aalsmeerse herintreder, nog niet officieel, maar daar wordt aan gewerkt. Het heeft weer eens wat voeten in aarde, maar daar ben ik inmiddels wel aan gewend geraakt. Bij ons gaat nooit iets op de normale manier. Maar tot nu toe komt alles weer goed, en dat zal deze keer niet anders zijn. En dan lieve mensen, ben ik na 34 jaar afwezigheid eindelijk weer terug op honk! Mijn diepste wens, sinds ik erachter kwam dat wonen in Amsterdam ook niet alles is. Prachtstad hoor, daar niet van. Maar niet (meer) mijn ding.
Ik zei het al, Aalsmeer is nooit uit mij vertrokken. Waarom dan tot je 52-ste wachten met terugkomen? Huizenprijzen al gezien? Ik ben ook maar een verpleegkundige hè.. Met een schnabbeltje in de marge met wat schrijfwerk en fotografie. Daar kun je geen Aalsmeers droompaleis van kopen, en kom je dus in dorpen of stadjes terecht als Alphen aan den Rijn of Uithoorn.
Labeltje
Soms, heel soms, brengen hele nare omstandigheden en gebeurtenissen toch nog iets positiefs met zich mee. Er deden zich ineens omstandigheden voor, die ervoor zorgden dat ik, samen met Natali en onze honden, mijn intrek kon nemen in het ouderlijk huis. De oude jas zat ineens weer als een nieuwe jas. Zat toch niet helemaal lekker, en in mijn nek kriebelde een labeltje. Het labeltje eruit geknipt, en als je een nieuwe jas maar vaak genoeg draagt, gaat ‘ie vanzelf lekker zitten. We hebben hier vreemde dingen meegemaakt, daarover ooit misschien meer, maar de jas zit heerlijk!
De eerste verdieping hebben we als eerste aangepakt. Eerst een kleedkamer voor de lady of the house, daarna de slaapkamer en een ‘relaxkamer’ (waar we nog nooit langer dan vijf minuten in hebben doorgebracht..). Daarna naar de gang en de huiskamer. Daar hebben we eigenlijk nog het minst aan gedaan, op het meubilair na. Verfje hier en daar en we vonden het wel best zo. Voor nu. Nee, we moesten naar buiten. Natali vierde haar verjaardag eind juni, en de tuin moest feest-klaar zijn. Dat was ‘ie, net op tijd.
Met weemoed
En nu, zijn we bijna officieel Aalsmeerders! De plaatselijke driekleur wappert al een paar maanden fier in de wind. Het klussen is nog lang niet klaar, maar we hebben wat gas terug genomen. Er is tenslotte een tijd van werken, en een tijd van genieten en ontspannen. Aankomend weekend nog een keertje ‘knallen’. De bus is gehuurd, hulptroepen hebben nog niet aangeklopt, maar we gaan het doen, moet: de flat in Alphen leegtrekken. De boel is verkocht en dinsdag vindt de overdracht plaats. Dan sluit ik, of beter gezegd wij, opnieuw een hoofdstuk af. Wel met een beetje weemoed. Twaalf jaren was ik ‘Alphenaar’. Mooie dingen gedaan, mooie vriendschappen en mensen in mijn hart gesloten. Maar ook diep in de ellende gezeten, weer opgekrabbeld, verdriet gekend. Goed om dat achter ons te laten. Tijd voor een nieuw hoofdstuk, een Aalsmeers hoofdstuk. Tijd voor de voorlaatste bestemming.