Het gaat maar door – blogpost 117

Nu waren mijn laatste blogs al natuurlijk veel positiever dan die van het afgelopen jaar bij elkaar. Maar, het gaat maar door met die positiviteit! Andermaal laat ik niet het achterste van mijn tong zien. Ik kan hier en nu echter melden dat er nu echt schot in de zaak lijkt te komen. Eergisteren ontving ik de nabetaling van mijn vorige werkgever, vandaag mijn eerste loon van mijn nieuwe werkgever. BOEHAAAA! Met die nabetaling heb ik echt ALLE rottigheid weg kunnen werken. Van mijn eerste loon heb ik boodschappen kunnen doen. Zonder te rekenen en ik heb mijzelf getrakteerd op….. drie paar nieuwe sokken! En BLIJ dat ik daarmee ben! Echt….

 

Ik ben er nog niet, en ik wil vooral ook de persoon die mij afgelopen maandag op een etentje trakteerde, niet het gevoel geven in het ootje te zijn genomen, want dat is beslist niet het geval! Ik heb echt nog wel een weg te gaan, maar die weg lijkt ein-de-lijk de goede richting op te zijn gegaan. EIN-DE-LIJK! Ik kan jullie niet vertellen hoe goed dat voelt. Het gevoel weer vertrouwen te hebben in de toekomst. Te weten dat die nieuwe vloer er gaat komen, te weten dat ik weer kan gaan sparen voor een nieuwe camera. Te weten dat ik mijn moeder kan terugdoen wat zij voor mij heeft gedaan. Weten dat ik ooit wel weer een nieuwe spijkerbroek kan kopen, te weten dat de kans op een nieuwe hypotheek een stuk groter is geworden. Te weten dat…. Vul maar in.

Het gaat maar door

Maar wacht, er is meer. Ook op sociaal gebied zit ik in de lift. Het gaat maar door. Dat zou ik zelf echt nooit hebben verwacht. Oude contacten trekken weer aan. En dan heb ik het over contacten en vriendschappen van meer dan dertig jaar terug! WAUW! Mensen ook die er blijkbaar geen barst om geven dat ik behept ben met het talentvolle Asperger. Mensen waarbij ik gewoon mijn eigen eigenaardige ik kan en mag zijn. Even ter verduidelijking: ik heb ook vrienden van het hier en nu waarbij ik gewoon mijzelf kan zijn. Ik wil en mag niemand tekort doen!

Maar het gaat maar door. De fase ‘compleet gelukkig’ heb ik nog niet bereikt. Maar de fase ‘ontspannen en soepeltjes’ begint langzamerhand wel binnen handbereik te komen. Na echt een hele lange periode van ellende, stress, wantrouwen en andere narigheid schud je dat niet zomaar van je af. Maar ik voel het, het tij is aan het keren. Doei!

De foto’s: op de grote afbeelding bovenaan (voor de zoveelste keer) sta ik, in volmaakt geluk. Namelijk op het Aalsmeerse water, tijdens de Junior Pramenrace. Minpuntje is mijn veel te lange haar… In de tekst: etentje van afgelopen maandag, genomen met mobieltje. Uiteraard. Ik lach er zowaar op.