Tja, als de mannengriep op je voordeur klopt, is er geen ontkomen meer aan. Een spoor van zakdoekjes, sapjes, chips (in mijn geval) verraadt zijn aanwezigheid. Ik had vandaag geen andere keus, dan eraan toe te geven. En dat is exact wat ik gedaan heb.
Gisteravond was ik buitensporig moe, en zat laat op de avond te gapen dat het een lieve lust was. Meestal, na zo’n ‘gaap-aanval’ loopt mijn neus vol en is het net of ik verkouden ben. Doorgaans gaat dat weer over nog voordat ik mijn mandje in stap, voor een paar uurtjes nachtrust. Deze keer pakte dat anders uit. Vanmorgen werd ik wakker met het gevoel alsof ik onder een vrachtwagen terecht was gekomen, verstopte neus en gewoon een algeheel lamlendig gevoel. Maar geen koorts, dus geen echte griep, en al helemaal geen mannengriep. Maar in het kader van een flinke portie zelfmedelijden, ik ben immers nooit ziek, heb ik mijzelf vandaag tot flink ziek gebombardeerd. Gewoon, omdat het kan.
Niet gewoon
Bij hoge uitzondering heb ik dus ook he-le-maal niets gedaan aan studie en/of werk. Oké, net ‘stiekem’ even de werkmail gecheckt, maar niets gemist. Ik vond het bijna jammer, eerlijk gezegd. En juist bij dat idee of gevoel, gaat dus een hoop mis! Je bent vrij én ‘ziek’, dus waarom zou je met je werk bezig willen zijn? Nou, gewoon… Nee, Mariël, dat is dus niet gewoon. Ga daar maar eens over nadenken! Elke dag met je werk bezig zijn, is niet gewoon! Pak je vrije dagen, ga wat leuks doen en kom &*%#@ eens achter die laptop vandaan!
Nee
En dat zijn ware en rake woorden. Ik ben altijd met werk of studie bezig. Dag in, dag uit. Ook na werk, ook na een avonddienst. Dan klap ik gewoon de laptop nog even open om nog een paar dingetjes te doen. Is dat normaal? Nee. Wordt het gezien? Nee. Wordt het gewaardeerd? Nee. Levert het je wat op? Nee. Integendeel zelfs. Maar misschien daarover in een ander blog wat meer. Niet nu in elk geval.
Morgen, uiteraard een vrije dag, opnieuw twee afspraken. Mijn betere helft is een soort van boos. “Die afspraken ga je gewoon even afzeggen, je bent ziek.” Maar ik weet het nu al, die afspraken kom ik gewoon na. Desnoods online, maar ik ben er. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Dit stukje gaat dus helemaal niet over het al dan niet hebben van de zogenaamde mannengriep. Het gaat om commitment aan werk, over zorgen voor jezelf, over ontspanning. Over keuzes en over nadenken over al het voorgaande. Als waardering uitblijft, moet je andere keuzes maken. En eigenlijk gaat het daar over.