Sinds mijn laatste blog op deze plek is ‘in den lande’ weer bizar veel gebeurd. Waar ik mij twee à drie jaar terug nog kon amuseren over ‘andersdenkenden’, maak ik mij nu echt grote zorgen. Sommige zaken vind ik zelfs ronduit beangstigend. Dan heb ik het vooral over de haat en de negativiteit die inmiddels is ontstaan. Links, rechts, het maakt niet meer uit. De haat is overal. Niet in real life, want daar gedragen we ons nog redelijk normaal. Maar op sociale media gaan de remmen steeds meer los, voor zover dat nog mogelijk was. Wereldverbeteraars, wetenschappers, politici. Anonieme toetsenbordhelden, politici met andere denkbeelden, opruiers en donatieknop-klootzakken. Ze staan lijnrecht tegenover elkaar. Er is geen ruimte meer om naar elkaar te luisteren of in een normaal gesprek te gaan met elkaar. Als ik nu op twitter zou plaatsen dat ik het fan-tas-tisch vond dat Zelensky op 4 mei in Nederland was, vergezeld van de juiste hashtags, krijg ik honderden verwensingen over mij heen. Wanneer ik zou schrijven dat de timing op z’n zachtst gezegd misplaatst was, kan ik rekenen op dezelfde verwensingen, maar dan van ‘de andere kant’ van het politieke spectrum. De agressie is niet van de lucht.
Politieke voorkeur
Als kind leerde ik het van mijn ouders: je laat aan niemand weten wat je gaat stemmen of hebt gestemd. En dat advies neem ik nog steeds ter harte. Het gaat niemand echt iets aan welk vakje ik rood heb gekleurd. Niemand. En dat hou ik zo. Zouden meer mensen moeten doen. Ik kan wel loslaten dat ik altijd dacht dat ik een rechtse sympathisant was. Nou, daar ben ik wel op teruggekomen de afgelopen jaren. De onverdraagzaamheid jegens hele bevolkingsgroepen was voor mij… onverdraagzaam. Op sommige thema’s ben ik het nog steeds eens met ‘rechts’, maar op de meeste thema’s vind ik gelijkgestemden toch echt aan de linkerzijde van het politieke spectrum. Lastig stemmen, kan ik je vertellen!
Leven en laten leven
Ik vind het heel erg belangrijk dat ik mijn leven kan leiden zoals ik dat wil. Met mijn normen en waarden en vooral: met de levenspartner die ik heb gekozen (hoewel zij mij koos). De uitspraak ‘leven en laten leven’ past daar heel goed bij. In principe maakt het mij niet uit wat je denkt, vindt, waar je vandaan komt, welke afkomst je hebt of welke religieuze achtergrond je hebt. Ik vraag maar één ding: leven en laten leven. Ik respecteer jouw keuzes, respecteer dan ook die van mij. Dat is alles. Laat mensen met rust. Oók als ze een andere levensstijl aanhangen of praktiseren dan die van jou. Met een paar uitzonderingen: van kinderen en dieren blijf je af, en geweld is nooit goed te praten. Maar verder: leven en laten leven.