Vorige week schreef ik nog een heel epistel over mijn verliefdheid op het leven. Nu is het zo dat je ook, of misschien wel juist, met je grootste liefde even in onmin kunt zijn. Vandaag ben ik dat. Vanmiddag had ik een afspraak met mijn post-open-maken-coach-mevrouw. Stoer, elke envelop heb ik eigenhandig geopend, onder toeziend oog. Voor velen een eenvoudig en simpel klusje, voor mij dus niet, maar dat terzijde. Er zaten twee blauwe enveloppen tussen de post. Nou dan weet je het wel. Het is niet echt de tijd van het jaar om te ontvangen…. Een regelrechte domper dus. Daarom tijd om een feelgood-twist aan deze dag te geven. Kortom: ik bespeel voor even de loftrompet. Mijn loftrompet. Voor een fijner einde van deze dag.
Loftrompet
Deze loftrompet betreft vooral mijn nieuwe baan. ik loop nu alweer zo’n dikke vijf weken rond in de Groenelaan. Mijn oude stekkie van 1988 tot – pak ‘m beet – 2003. Daar mijn opleiding tot ziekenverzorgende gedaan, en in 2017, vorige maand, teruggekeerd als BIG-geregistreerd verpleegkundige. Er komen steeds meer mensen boven water die ik nog ken van ‘toen’. Greet, Marja, Yvonne, Conny (hoewel die mij niet meer kent…), Els van de receptie, Wendy van de activiteitenbegeleiding, Edmund, Hetty, Sandra, Imelda. Na veertien jaar afwezigheid en het grote verloop in de gezondheidszorg, zijn dat er nog best veel.
De manager van het huis heeft aan diverse mensen, nadat zij kenbaar hadden gemaakt mij al te kennen, gevraagd of ik een beetje goed was in mijn werk. De antwoorden gingen allemaal dezelfde kant op: “die móet je aannemen, da’s een goeie”.
ABC-tje
Een ander voorval dat zich voordeed. Afgelopen zaterdag, ik had avonddienst, had ik een urinaal nodig voor een bewoner. ‘Urinaal’ is een fijner woord voor ‘plasfles’… Ik belandde op de revalidatieafdeling, zij hadden er wel eentje voor mij te leen. Ik sprak met een aanwezige medewerkster en zij: “Jeetje, wat heb jij een hoop gedaan, zeg. Ja, ik herken je van je foto en heb je C.V. gelezen. Dat lag ergens. Niet normaal, zeg, wat jij allemaal hebt gedaan!”. A: ik had geen foto meegestuurd met mijn C.V. B: raar dat mijn C.V. blijkbaar ergens heeft rondgeslingerd, slordig zelfs! C: blijkbaar is men onder de indruk van wat ik allemaal heb gedaan. Zij was namelijk niet de enige die dergelijke uitspraken deed aan mijn adres. Maar, eerlijk is eerlijk, ik héb ook heel erg veel gedaan binnen de gezondheidszorg. Want hoewel ik het liefste achter de camera sta en verder graag bezig ben met sociale media en schrijfwerk, ik ben verpleegkundige en goed in mijn vak! Doei!
De foto’s: op de uitgelichte afbeelding: Warning, niet lastigvallen voor 11:00 uur. De foto in de tekst: een relikwie uit vroeger jaren. De afdeling waar ik ‘eeuwen’ heb gewerkt en die niet meer bestaat. Rietkraag Oost, kortweg RKO. Afgelopen week vond ik dus een transportrolstoeltje met die tekst/letter op de rug. Grappig… Tegelijkertijd ook roet-slecht, eerlijk gezegd…
Leuk om jou op deze manier te volgen 👍🏻