Vanavond nam ik afscheid van de bewoners van mijn oude werk en van hun familieleden. Een gebeurtenis waar ik de afgelopen drie weken (vakantie) best wel mee bezig ben geweest. Er is het nodige gedoe aan vooraf gegaan. Er zou geen budget voor zijn, dus het hele feest kon geen doorgang vinden. Dus logde ik in op het bestelsysteem: meer dan € 3000 te besteden. Deze maand…. iemand begreep iets niet heel erg goed. Maar goed. Het kwam goed. Een paar dagen later kreeg ik een email van de teammanager. Als ik nog wilde, kon er alsnog een barbecue worden georganiseerd. Maar dan alleen voor bewoners en aanwezige medewerkers. Niet voor familieleden. Dat kon die € 3000 niet trekken, blijkbaar. Prima. Dan regel ik het voor hen zelf wel, want de uitnodigingen waren al verstuurd.
Barbecue
Met zo’n vijftien man hebben we een hele gezellige en geslaagde avond gehad. Nope. Geen speech. Ik wilde de bewoners niet nog meer in verwarring brengen. Want, voor zover in te schatten, (her)kenden zij mij nog allemaal. Eén vroeg zelfs of ik al in Amstelveen was begonnen. Ik bedoel maar… Maar dat was een uitzondering. De rest van de mensen herkende mij als iemand die daar werkt, een vast gezicht, een rots in de branding. En dat beeld, dat idee, wilde ik vanavond graag intact laten. We hebben dus lekker gebarbecued, en geen afscheid van elkaar genomen. Hoewel het dat uiteraard wel was.
Afscheid
Bij een afscheid horen woorden. Mooie woorden, doorgaans. Ik zal er een paar citeren. Woorden die ik kreeg via kaartjes van familieleden, die cadeautjes voor mij mee brachten.
“Bedankt Mariëlle voor de goede zorg voor onze moeder. We zullen je missen.”
“Mariëlle, bedankt voor al je goede zorgen. Het ga je goed!”
“Graag willen XXX en ik je bedanken voor de goede zorg aan onze XXX de afgelopen twee jaar. Jammer dat daar een einde aan gekomen is.”
“Wij weten nu, sinds een aantal weken hoe het allemaal gaat op de XXX zónder Mariëlle… en dat valt ons niet mee”
Wauw, wat mooi allemaal. Ik had geen idee, maar ik heb blijkbaar iets bijgedragen en ik maakte een verschil. Wat ontzettend mooi en lief!!! Tegelijkertijd heb ik het idee dat ik ‘alleen maar’ mijn werk deed. Over het algemeen kun je stellen dat de stelling ‘bescheidenheid siert de mens’ een waarheid als een koe is. Nu ga ik hier echt niet van naast mijn schoenen lopen. Maar, man, wat doet dit goed! Ik doe en deed ‘alleen maar’ mijn werk. Maar blijkbaar heeft dat indruk gemaakt. Wat wel scheelt is: IK HOU VAN MIJN WERK! En dat is overgekomen, zo te merken. Doei! Ik ga mij vanaf nu richten op mijn loopbaan bij de Amstelring.
De foto’s: op de uitgelichte afbeelding (joekel bovenaan) twee bewoners (onherkenbaar gemaakt i.v.m. privacy) met mij op de foto. Gemaakt door schoondochter. Foto in de tekst: druk aan het barbecueën. Foto gemaakt door dezelfde schoondochter.
Wat een prachtige memorabele avond heb je beleefd met familieleden van de bewoners op jouw afdeling. Je verliet Hussonshoek met opgeheven hoofd met de wetenschap dat bewoners en familieleden je zeer gaan missen. Nu op naar Amstelring alwaar je 30 jr geleden bent gestart met je werk in de zorg en waar je je hopelijk snel thuis voelt. De kring is rond.
jeetje wijffie, wat moet dat afscheid moeilijk geweest zijn voor je, mensen waar je zo van bent gaan houden , om ze daar achter te laten, wetende dat de afgelopen weken al niet makkelijk waren zoals de mensen je vertellen zonder jou, nou dan kan ik me voorstellen dat je met lode schoenen ben vertrokken, en dat je collegas er niet waren, ach zegt meer over hun dan over jou, en weet je de waardering van de mensen waar je voor gezorgd hebt is veel belangrijker!!! ze zullen nog wel eens achter de oren krabben, wat ze hebben laten gaan!!! maar ja spijt komt altijd na de zonde, de amstelring zal heel blij zijn met zo een medewerkster die zich zo inzet voor de bewonders!! ik heb diep respect voor je, je bent een topper!!!! xxx