Fotoklusje – blogpost 57

Vanavond heb ik weer eens een flink aantal uren achter de camera mogen staan. Ik was, voor de derde keer op rij, gevraagd om het Nepal benefiet in Aalsmeer te komen vastleggen. Tuurlijk, doen we. Altijd leuk, zo’n fotoklusje. En de Hucksters komen spelen, wat denk je zelf?

 

Lastig licht

Vorig jaar liep ik daar ook al tegenaan (zelfde locatie), lastig licht. Het volleybal toernooi valt mee, qua lastig licht. Dat vindt aan het begin van de avond plaats, en dan is er nog sprake van lichtinval door de ramen van de hal. Tegen de tijd dat de optredens beginnen moet ik het echt hebben van de instellingen op mijn camera. Handmatig, uiteraard, en hier en daar mijn speedlight (flitser) gebruikt. Maar goed, ik heb mijn best weer gedaan en heb meer dan 500 foto’s gemaakt van het evenement. Morgen gaat de grote selectieronde beginnen. Gezien het tijdstip begin ik daar nu niet meer aan. Morgen eerst Moederdag vieren. En ik moet ook nog het nodige in huis doen, dus zal het op z’n vroegst morgenavond worden dat ik aan de foto’s ga beginnen.

 

Exposure

Hoewel erg leuk om te doen, zo’n avond vastleggen, het is niet voor niets een ‘benefiet’. Voor niets dus. In ruil voor twee drankmuntjes en wat naamsvermelding heb ik daar vijf uur lang staan fotograferen. Omgerekend in euro’s: een donatie van € 300,-. Het is echter voor een goed doel, en wellicht helpt de exposure ook nog wat. Tenslotte ben je daarmee zichtbaar. Je laat zien wat je doet en wat je kan. Mogelijk haalt één foto de geschreven en/of digitale pers. Hoewel ik daar ernstig aan durf te twijfelen, sinds ik de vaste fotograaf van de geschreven pers (Aalsmeers ‘sufferdje’) op sociale media toch een soort van afgekraakt heb. Daar heb ik namelijk geen vrienden mee gemaakt, omdat blijkbaar ‘Tout Aalsmeer’ lyrisch is van zijn vaak scheve foto’s en zijn ronduit onbeschofte houding wanneer hij aan het fotograferen is.

Buiten dat alles heb ik gewoon een erg leuke avond gehad. De Hucksters waren geweldig, ik had niet anders verwacht. En als kers op de appelmoes (ja, ik woon wel in Alphen hè) kwam ik ook nog een oude bekende tegen. Iemand die ik ken uit Alphen nota bene! De wereld is zo groot als een postzegel geworden.