Oneerlijkheid – blogpost 39

Ondanks alle plannen met ‘Mariëlle Wegman Fotografie’ en ‘Scherpzinniger’ kan ik het nog steeds niet uitstaan dat mijn contract bij ‘de baas’ niet wordt verlengd. Dat kan echt niet alleen liggen aan het feit dat ik nog steeds niet mijn BIG-registratie op orde heb. De nieuwkomers startten in december 2015 allemaal met een jaarcontract. In december 2016 werd dat contract met tien maanden verlengd. De opmerking “Nu heb je tien maanden extra om je BIG op orde te krijgen” galmt nog na. Ik weet het, ik moet niet te lang in de modder blijven ronddraaien, maar ik kan niet zo heel erg goed tegen oneerlijkheid. Want waarom wordt in maart 2017 al medegedeeld dat mijn contract niet zal worden verlengd? Best raar, toch? Theoretisch heb ik gewoon nog vijf maanden de tijd voor mijn BIG-herregistratie…

 

Oneerlijkheid

Hoewel ik beter weet, en hier eigenlijk niet al te lang bij moet blijven stilstaan, maar tegelijkertijd zo wantrouwend ben als de pest: wat is hier aan de hand? Per 1 mei een nieuwe teammanager. Degene die het gesprek met mij voerde, die ik niet echt hoog heb zitten om diverse redenen, wilde de nieuwe niet met dit klusje opzadelen. Deed zij zelf dus nog wel eventjes. Met blijkbaar zeer veel vormen van plezier. Er werd hardop gelachen. Neem van mij aan, niet door mij. Ergens binnensmonds meldde zij ook nog even dat mijn werk als verpleegkundige ook niet erg uit de verf kwam. WAT? Daar is nog nooit met mij over gesproken!! Beetje vreemd wel.

Feedback

Ik ga er verder niet dieper op in, er spelen nog meer zaken. Zaken waar directe collega’s bij betrokken moeten zijn. Kan niet anders. Wanneer mijn teammanager van mening is dat mijn werk als verpleegkundige onder de maat is, en dat heeft zij niet van mij, dan is er dus gekletst. Achter mijn rug om. Want ja, beste mensen, dat is nog altijd de weg van de minste weerstand. We praten makkelijker over iemand, dan met iemand. Feedback is daarmee verworden tot een soort containerbegrip. Loos, luchtverplaatsing. We vinden het allemaal fantastisch, dat feedback. Ja, nee, natuurlijk geven wij elkaar feedback. Ja, nee, natuurlijk trek ik mij feedback niet persoonlijk aan. Feedback gaat tenslotte over hoe ik iets doe, en niet over mij als persoon. Ja, lachen hoor. Als puntje bij paaltje komt, durft geen hond feedback te geven aan een collega. Dat is de praktijk. Niets minder, niets meer. En door een gebrek aan feedback, maar in de plaats daarvan geouwehoer tegen de teammanager ben ik mijn baan kwijt. De enige zekerheid die ik had.

Mensen, collega’s, bedankt!

De foto’s die ik voor bij dit bericht heb uitgekozen zijn gemaakt tijdens het evenement DownTown Ophelia. Waarom? Omdat ik denk, maar ik kan het natuurlijk mis hebben, dat er bij deze mensen weinig oneerlijkheid valt te bespeuren. Daar kunnen mensen zonder verstandelijke beperking nog een voorbeeld aan nemen.