Ik ben gek op dieren, maar één soort heeft wel een speciaal plekje in mijn hart: koeien! Vandaag was het eindelijk zover…. Nee, dat kan dus echt niet, wat mij betreft. Ook al is het waar. Het was vandaag echter wel de dag dat bij Kaasboerderij van Harten een open dag was georganiseerd. Hoogtepunt: de koeien na een lange winter op stal, eindelijk weer de wei in. Compleet verrot na vijf avonddiensten bij de baas die mij zo waardeert, twijfelde ik tot het laatste moment of ik wel of niet zou gaan. Geen wekker gezet, Oscar zorgde er om 08:15 uur echter al voor dat ik op tijd naast mijn bed stond. Wegafsluitingen rondom Alphen, ik had niet zo’n zin in ‘gedoe’. 11.15 uur: ik ga! Anders moet ik er weer een jaar op wachten, en eerlijk is eerlijk, het is té leuk.
Gek op koeien
Om circa 11:40 uur parkeerde ik mijn auto een stuk verderop, in Woubrugge en begon aan de wandeling naar de boerderij. De lucht van koeienstront werd langzaam maar zeker steeds duidelijker aanwezig. Heerlijk! Het was al flink druk en allerlei activiteiten waren al gaande. Er renden geschminkte kinderen in de rondte, er kon een pony-ritje worden gemaakt, uiteraard kon je er kaas kopen, was de boerderijwinkel geopend, stond er een snoepventer, een springkussen en kon je de hele boerderij bekijken, inclusief de kaasmakerij. Maar ik kwam voor de koeien. Ik ben gek op koeien, had ik dat al gezegd?
Zo tegen twaalf uur werd door een medewerker met megafoon omgeroepen dat de koeien over ongeveer tien minuutjes de wei in zouden gaan. Goed, mooi plekje opzoeken dus, want hier ben ik voor gekomen. Ik vond een prachtplek, in een weiland naast de wei waar het allemaal zou gaan gebeuren. Enige nadeel was het zonnetje recht voor mij. Niet dat ik er zelf nu zo’n last van had, maar bij het maken van foto’s is het toch wel een handicap. Tien minuten werden er twintig, maar het wachten werd, net als vorig jaar, meer dan beloond!
Er wordt gebokt, gesprongen, gestruikeld, kennis met elkaar gemaakt, geloeid, gerend. Deze uitspattingen zijn echter maar van korte duur. Binnen tien minuten gek doen (waarschijnlijk binnen vijf minuten) staan de koeien te grazen alsof ze nooit uit de wei weg zijn geweest. Eventjes uitrazen, lekker de benen strekken en we gaan weer dóór met het normale leventje. Maar dan op z’n koe’s.
Verzetje
Dit verzetje had ik nou net even nodig. Het is vandaag exact een half jaar geleden dat mijn vader overleed. Vanwege alle reacties op een Facebookbericht van mijn moeder (met foto van mijn vader), kom ik ‘m de hele dag al tegen. Komt omdat ik zelf uiteraard ook op dat berichtje heb gereageerd. Geeft niet, maar elke twintig minuten verschijnt zijn foto in mijn timeline. En dat doet knap zeer. Want, o wat mis ik die ouwe lul! Maar goed pap, ik neem een borrel op je, hopend dat het goed gaat ‘daar’ met jou!
Koeien zijn geweldig! Fijn dat het je goed heeft gedaan