Baan kwijt, blogpost 26

Het klinkt gek, maar narigheid komt meestal in drieën. Wanneer ik bijvoorbeeld kijk naar mijn werk als verpleegkundige, en veel collega´s zullen dat beamen, wanneer kort op elkaar twee mensen komen te overlijden, zal een derde spoedig volgen. Raar, maar waar. Zo nu ook in de persoonlijke sfeer: in maart vorig jaar verloor ik mijn relatie, in oktober verloor ik mijn vader. Na vandaag kan ik mededelen dat ik ook mijn baan kwijt ben. Het maakt het plaatje compleet, zullen we maar zeggen.

 

Baan kwijt

De hele afgelopen week mocht ik genieten van voorjaarsvakantie. Het weer zat lekker mee, dus veel met Oscar naar buiten. Er zat mij echter een dingetje dwars. Op mijn eerste vakantiedag ontving ik een mailtje van mijn teammanager. Dat ik op mijn eerste werkdag na mij vakantie werd verwacht op een bepaald tijdstip voor een gesprek met haar.  Op zich geen onvriendelijk mailtje hoor. Maar ja, de timing was toch vrij ongelukkig te noemen. En eerlijk is eerlijk, als je een dergelijk mailtje tijdens je vakantie ontvangt, is er doorgaans stront aan de knikker! En dat was er! Veel stront! Om half vier werd ik ontboden. Ik begon om drie uur. Dus na de overdracht begaf ik mij naar mijn teammanager.

“Ik val maar gelijk met de deur in huis, daar hou jij ook van. Het gaat over je contract. We gaan het niet verlengen”. En dat was dan dat. Eerlijk hè, dan moet je na zo’n gesprek nog je happy face opzetten voor je collega’s en de bewoners. Vooral voor de bewoners. Weten zij veel. Want: dement. Deze avonddienst heb ik met een compleet onwerkelijk gevoel ‘doorstaan’. Mijn ding gedaan, maar ook niet meer dan dat. Tot september heb ik om een andere baan te vinden. Of om de fotografie florerend te maken. Maar voor nu ben ik gewoon mijn baan kwijt.

 

BIG

Het uitblijven van mijn BIG-registratie als verpleegkundige werd genoemd als hoofdmoot. Daarin zat het mij erg tegen. Ik hou absoluut niet van ‘geslachtoffer’, maar als mijn vorige werkgever wat lekkerder had meegewerkt met het toesturen van de benodigde bewijsstukken, had het zover niet hoeven komen. Ergo: ik heb behoorlijk de pest in. Zal niemand bevreemden. Denk ik. Er is echter meer gaande. Zaken waarover ik mij hier en nu niet uitlaat.

 

Ellende

Wanneer je je in een positie bevindt van betalingsachterstanden, post van deurwaarders, enzovoort, is dit niet echt iets wat je er nog even bij kunt gebruiken. De zorgen stapelen zich op, en je vraagt je nog maar één ding af ‘hoe kom ik hieruit’. Ik weet het ondertussen niet meer zo goed.

 

Uitgelichte afbeelding: vorig jaar liep ik wat rond te struinen in Alphen. Ik stuitte op deze halfpipe in het Weteringpark. Omgezet in zwart-wit, maar met de graffiti in kleur.