#213, Help, de zuster is (ook) klusser, deel 10

Op veler verzoek (echt waar) komt er binnenkort weer een nieuw deel van ‘Een Aalsmeers moordverhaal’ online. Het fraaie weer, dat inmiddels is weggeblazen door de Groenlandse kou, en de aanloop op en bij het Surfeiland zullen daar ongetwijfeld aan hebben bijgedragen. Maar eerst wil ik nog even de avonturen van gisteravond met jullie delen. Want één en ander ging uiteraard weer niet vanzelf. Zoals gewoonlijk…

Maandag 18.00 uur, een grote pan vol huisgemaakte tomatensoep (met balletjes), zakken vol broodjes, een grote huisgemaakte vleessalade en een pan met ballen. Wij waren er klaar voor. Dachten we. De deurbel bleef stil, en de hulptroepen waar we stiekem op hoopten bleven kennelijk thuis. 18.30 uur: we kijken elkaar nog maar eens aan, “kom, we gaan het doen”. Eerst maar even wat makkelijke kleding aantrekken, het zou niet alleen voor het matras buig- en bochtenwerk worden.

Perfect vastgeklemd

Eerst maar eens de twee spanbandjes om het matras heen. Het idee was om het matras zoveel mogelijk dubbel te vouwen, zodat we ‘m wat makkelijker door het trappengat zouden krijgen. Een goed idee! Maar de uitvoering liet ‘enigszins’ te wensen over. Er werd helemaal niets dubbelgevouwen, en al helemaal dat matras niet (1.80 x 2.00m). Nou, dan maar niet. Matras van het bed gelicht en rechtstandig de kamer uit gesleurd, richting trap naar boven. De spanbandjes zorgden nu in elk geval voor wat meer houvast. Matras een stukkie de badkamer in, zodat we de draai richting trap konden maken. So far, so good. Dan: matras een stukje omhoog, de eerste tree op. Gelukt. Dan, de tweede tree. Met meer moeite. maar ook gelukt. En toen. Natali op de eerste etage, en ik op de trap. Natali duwen en ik trekken. En toen: KLUUNK! Matras perfect vastgeklemd tussen trap, deurpost badkamer en plafond. Lekker dan. En nu? Er zat geen beweging meer in. 

De opties die we hadden op dat moment:

• Matras terug naar waar die vandaan komt en nog een nachtje daar slapen.
• Nieuw matras bestellen, want die wordt tenslotte vacuum en opgerold bezorgd, een hapklare brok dat wat makkelijker een trap op te sleuren is. 
• Doorzetten.

We geven niet op

We kozen voor de laatste optie. Ik zag dat het matras in deze positie neigde naar een dubbel gevouwen toestand. PLING! Ideetje. Wat nou als we die spanbandjes wat strakker aansjorren? Zou dat verschil maken? Dat deed het, maar nog steeds niet voldoende om dat verrekte k*tmatras de trap op te krijgen. We waren al een uur tevergeefs bezig. Nóg een idee, we houden van denken in oplossingen, we sleuren het ding weer terug naar het bed en aldaar proberen we de spanbandjes nóg strakker te zetten, in de hoop dat we het matras alsnog dubbel konden vouwen. We kwamen niet verder dan de overloop, maar we kregen het wel voor elkaar om het matras wat compacter te krijgen. Het was inmiddels 19.30 uur. De Gamma is nog open, toch? In de auto en naar de Gamma gescheurd voor een extra heavy duty spanband. Tien minuten later zaten we alweer op de overloop. Idee nummer zoveel diende zich aan. Natali drukte met haar gewicht het matras wat dubbel en ik deed dingen met de nieuwe spanband. Verdomd, het leek nu toch wel te gaan lukken. Om en om trokken we de spanbanden wat strakker aan, tot we het matras aardig dubbel gevouwen hadden. Pffffff. De krachten waren zo goed als op, maar we vertikken het om op te geven. Nu gaat dat kreng omhoog ook!

En dat lukte. In een hoek van de nieuwe slaapkamer geschoven en even een snelle high five. Zo! Geflikt! Terug naar beneden, want er moeten nóg vijf onderdelen van de BOXSPRING (!) naar boven. Het matras was het zwaarste onderdeel, maar die overige vijf onderdelen waren ook niet bepaald een makkie. Het is gelukt, en laten we het er maar op houden dat een stucadoor en een schilder zo aan de slag kunnen tussen eerste verdieping en zolder.

Eerst even stofzuigen

Eenmaal alles boven moest dat nest natuurlijk nog in elkaar worden gezet. Maar niet voordat Natali elk onderdeel even grondig had behandeld met de stofzuiger. Mij maakte het niet meer uit, als ik maar kon slapen. Maar voor Natali moet schoon echt ook schoon zijn. Daarna bed in elkaar, bed opmaken, kleedje op z’n plek en KLAAR!

“Babe, sorry voor alle lelijke woorden die vanavond uit mijn mond rolden…” Het was 22.15 uur. Nog heel even chillen op de bank, tv kijken, roseetje en een handje nootjes. Blij met het vooruitzicht van slapen in de nieuwe kamer. Heerlijk, eindelijk.

Bedtijd. Slaap lekker!

Avondje rust

Dinsdagochtend. Lekker geslapen? Natali: nee. Ik kon niet in slaap komen. Ik: ja, heerlijk, alleen een beetje kort. En toen bleek dat we beiden de twintig al een tijdje gepasseerd zijn. Natali haar heup wilde vandaag niet meewerken en ook de spierpijn was prominent aanwezig. En ik? Elke ademteug doet mij pijn. Ergens, ter hoogte van mijn rechter schouderblad heb ik toch een blessure opgelopen. Ademen, hoesten, bukken, autorijden. Het is allemaal niet te doen. Maar! Het is gelukt. Het bed staat op zolder en we hebben er al geslapen. Dát is wat voor mij telt. Die blessure gaat wel weer over. Even een avondje rust, en morgen (waarschijnlijk overmorgen) gaan we weer verder met de voorzolder.

We hoefden in elk geval vandaag niet na te denken over wat we zouden gaan eten, de rest van de week eigenlijk niet. Tomatensoep (met ballen) en broodjes bal of vleessalade. Dat gaat ‘m voorlopig wel worden.