#177 – Belachelijk

Belachelijk, schande! Natuurlijk kennen we tegenslagen, de grootste vond plaats op 22 maart dit jaar: het overlijden van mijn moeder. Maar ook het overlijden van mijn vader ligt mij nog vers in het geheugen, vandaag exact vijf jaar geleden. Ze worden alle twee nog enorm gemist, en dat zal voorlopig ook wel zo blijven. Het loopt als een rode draad overal doorheen. Ook door de hoogtepunten, die zich in een hoog tempo aan ons voorbij trekken. Misschien wel juist door de hoogtepunten. Want wil je juist je successen en mooie gebeurtenissen niet met je ouders delen? Ik wel in elk geval, en dat gaat niet meer. En dat doet elke keer weer pijn. Dus daarom deel ik wat positieve dingetjes met jullie…

We wonen dus alweer een paar maanden in Aalsmeer, iets waar mijn hart sowieso al van overloopt. Een lang gekoesterde wens kwam in vervulling. Maar, en zo voelt het regelmatig nog steeds, wel over de rug van mijn moeder. We zaten al in het huis, toen zij nog springlevend en wel in het verpleeghuis verbleef. Maar goed, het is zoals het is, en we zijn druk doende met het netjes te kopen. Maar, tering, wat is het regelen van een hypotheek een gedoe geworden! Daar kan ik een compleet blog mee vullen. Wie weet… Voorbeeldje: ze moeten echt alles van je weten op financieel gebied. Salaris, erfenis, eigen vermogen, burgerlijke staat, afspraken met eventuele exen, BKR, enzovoort. Als er ook maar een documentje ontbreekt, pis je naast de pot. Maar wel overal je BSN onzichtbaar maken, want AVG…. Best krom, als je het mij vraagt.

Gedoe

Maar goed, gesproken over die burgerlijke staat. Op 18 september gaven wij elkaar het ja-woord en gaan nu als mevrouw en mevrouw Wegman door het leven. Een fantastische dag! Ik heb een motor voor de deur staan en een boot in een jachthaven. Ik mag er geen meter mee varen, want ik heb mijn vaarbewijs nog niet gehaald. Hopelijk komt daar op 15 oktober verandering in, want dan mag ik bij het CBR examen doen. En een paar dagen later gaat het scheepje voor de winter het water uit. Goeie timing….

En dan werk. Daar vindt wel de meest bizarre ontwikkeling plaats. In het verpleeghuis waar wij werken bevindt zich een kroegje. Eentje die drie uurtjes per dag open is. Het is de moeite bijna niet. En dat kroegje gaan wij overnemen! Om er iets heel moois van te maken. Het wordt meer Natali haar ding, dan de mijne, want zij is de horeca-tijger van ons twee. Maar we blijven evengoed alle twee in loondienst werken. Want ja, verzekeringen, pensioen, ziektekosten, vaste lasten.

Niet omdat het moet

En ik lever mijn digitale bijdrage: sociale media, website. En Scherpzinniger dan? Heb je daar nog wel tijd voor? Jawel hoor. Binnenkort mag ik een ceremonie geregistreerd partnerschap vastleggen, schrijf ik nog altijd voor AalsmeerVandaag en heb ik mijn werkzaamheden voor stichting Bliss to Shine. En met een stel hersens dat 20 uur per dag werkt, heb ik altijd nog plek voor andere klussen. Fotografie, teksten, sociale media. Niet omdat het moet of omdat het noodzakelijk is, maar omdat het kan. En ik het vooral heel erg leuk vind om te doen.

Voor wie ons een beetje kent. Na jaren van tegenslagen, en niet alleen op financieel gebied, zit het eindelijk een beetje mee. Of een beetje? Een beetje veel! Kortom: het gaat belachelijk goed. Schande!