En dan – na ‘onmenselijk’ lang wachten en werken – heb je vakantie. Eindelijk. Ruim drie weken niet aan werk hoeven denken. Lastig. Proberen los te laten. Op mijn scherm thuis heb ik altijd zo’n 50 tabbladen tegelijkertijd open staan. Werkmail, cliëntendossier en werkdocumenten via de Drive heb ik gesloten. Dat helpt.
Vandaag is de vierde vrije dag, en ik merk dat ik echt even ‘me-time’ nodig had. Tijd om te schakelen van keihard werken naar ontspannen. Ik nam geen telefoontjes aan, reageerde niet op appjes, en al helemaal niet op mail. Raar? Nee. Mijn brein had dat nodig. Schakelen. Stel ik mensen teleur of laat ik ze zitten? Ja. Absoluut. Maar soms moet dat. Kan ik niet anders. Ik ben nog steeds autist, hè. Een vrij normale, hoop en denk ik. Maar de eigenaardigheden van autisme – hoewel redelijk ver weg gestopt – zijn voor mij altijd aanwezig. Maar daar wil ik het helemaal niet over hebben! Ik heb vakantie! En we gaan voor het eerst samen weg voor een paar dagen.
Of all places
Niets spectaculairs. Ik stap natuurlijk sowieso niet in een vliegtuig, dus we blijven binnen ‘rij-bereik’. Het noorden van Limburg, dat wordt het: Weert. Off all places hebben we al gehoord van een Limburger. Maar ja, huisje met open haard enzo….
Voordat we weg kunnen heb ik nog een lijstje met klusjes liggen. Typisch geval van vakantie: klusjes doen waar je normaal niet aan toe komt. Maar moet, want bijna herfst. Het wordt dus een soort werkvakantie. Nee, geen ‘soort van’. Gewoon werkvakantie dus. Vind ik dat heel erg? Welnee. Ik werk graag met mijn handen en heb er nu gewoon even lekker de tijd voor.
Daarnaast heb ik ook nog andere verplichtingen, en zelfs daarmee komt het goed. “Ja, ik weet dat je meeleest…” No worries, komt goed. Na vier dagen uitslapen, niks doen en sociale media-pauze pak ik morgen de vakantiedraad op. Mouwen opstropen en aan het werk!