#175 – We gaan naar Praag!

Ja, en dat klinkt weer leuker dan het is. Tuurlijk, we hebben het er al twee jaar over, om samen een keertje naar Praag te gaan. Gewoon als uitje, samen erop uit. Dat gaan we nu ook doen, al gaat de aanleiding verder dan louter ontspanning…

Je zal maar zes weken geleden bij de Tsjechische ambassade in Den Haag een nieuw paspoort hebben aangevraagd. En dat je ter overbrugging een nooddocument hebt gekregen. En dat je vanmorgen hebt vernomen dat voor een zeker ‘iets’ een nooddocument niet volstaat… Het overkwam Natali, mijn betere helft.

Maximum overdrive

Het werd een gezellig wakker worden, met koffietje en theetje erbij. Langzaam uit de plooi trekken was er niet bij. Ik roep zelf altijd om het hardst dat het beter is om in oplossingen te denken, dan in problemen. Dus, here we go, gelijk maar in maximum overdrive. Maar ik kon helemaal niets voor haar betekenen vandaag. Ik ken de weg en de regels niet, heb er geen ervaring mee (gelukkig) en spreek de taal niet. Hoewel ik vandaag wel bijzonder veel nieuwe Tsjechische woorden heb geleerd, zo langs de zijlijn.

Er valt geen lang verhaal kort te maken, maar ik ga er toch een gooi naar doen. Zes weken geleden toog Natali naar de Tsjechische ambassade om een nieuw paspoort aan te vragen. Na bijna twintig jaar in Nederland te hebben gewoond, heeft zij nooit de stap naar Nederlanderschap gezet en is dus nog steeds Tsjechisch staatsburger. Vanuit de ambassade moest ‘onderzoek’ gedaan worden naar haar achtergrond. Of zij in Tsjechië geen schulden en/of criminele voetsporen heeft achtergelaten. Vanuit Tsjechië zou dan uiteindelijk een document naar de ambassade in Nederland worden gestuurd waaruit zou blijken dat zij ‘schoon’ is. Met dat document zou zij haar nieuwe paspoort kunnen aanvragen. Die aanvraag ging dan weer naar Praag en dan zou het wachten op het definitieve paspoort beginnen. Zou….

Naar de verdommenis

Na veel telefoontjes met de ambassade en met Praag/Tsjechië kwam de aap uit de mouw: de ambassade had in Praag nooit een verzoek gedaan tot ‘onderzoek’. En dan was ze zes weken verder, sinds de aanvraag. Er was gewoon niets gebeurd. Het allerlaatste telefoontje met Tsjechië bood uitkomst. Natali had een allervriendelijkste dame aan de telefoon die behalve vriendelijk ook nog enorm hulpvaardig bleek te zijn. Die stelde het noodzakelijke document op, mailde dat naar Natali én stuurde het per post naar ons huisadres op. Wanneer het papieren document per post is gearriveerd (die via de mail heeft geen rechtsgeldigheid) kan Natali daarmee naar de ambassade om haar paspoort aan te vragen. Maar dat gaan we niet doen…. Het vertrouwen in de ambassade is, hoe zal ik het subtiel zeggen, COMPLEET NAAR DE VERDOMMENIS…. Nope, zodra het document hier is, brengen we het zelf terug naar Praag om daar Natali haar paspoort aan te vragen. Dan heeft ze die binnen 24 uur in haar handen.

Vanmorgen zei ik al, “Laten we naar Praag vliegen, als dat nodig is…”. Vliegen… en ik… GAAN NIET SAMEN. Om mij in een vliegtuig te krijgen zul je mij neer moeten knuppelen. Of dronken voeren. En beiden zijn geen optie. Dus hebben we vanavond besloten om er een roadtrip van te maken. We brengen het document inderdaad terug naar Praag, maar dan wel met de auto. We gaan dus fijn een stukje rijden.. 899 km om precies te zijn. Appeltje-eitje…

Discriminatie

We weten natuurlijk niet wat de oorzaak is van deze – zachtjes uitgedrukt – blunder van de ambassade. Maar een idee hebben we wel. Hoewel Natali echt wel Tsjechische is, is zij volgens blanke (of witte) Tsjechen te donker van huidskleur en van verkeerde afkomst. Natali is namelijk een volbloed Roma, een ‘reiziger’, een zigeunerin. Hoewel dat laatste nooit zo vriendelijk klinkt. En als er in Tsjechië een bevolkingsgroep wordt gediscrimineerd, zijn dat de Roma wel. En de mensen in de ambassade hebben haar gezien, en gezien haar (overigens prachtige) uiterlijk, kun je niet om haar afkomst heen. De mensen die haar vandaag telefonisch hebben gesproken hebben dat niet, wat wellicht de hulpvaardigheid verklaart. Het is slechts een gok hè, dat er discriminatie in het spel is, maar het zal mij niet verbazen.

Maar hoe dan ook, even wachten op de postduif, en dan gaan we naar Praag. Laten we vooral van een nood een deugd maken en er gewoon een lekker uitstapje van maken. En met dat paspoort eenmaal op zak, gaan de deuren weer voor ons open.