Verhuizen is een zware klus, daar ben ik na het afgelopen weekend wel weer even achtergekomen. Niet dat ik het niet wist, maar iets met ‘neus op de feiten’. Dus dit ouwe lijf voelt aan alsof er een vrachtwagen overheen is gereden. Toch mag dat de pret niet drukken, en verkeerde ik eerder vandaag zelfs in een toestand van gelukzaligheid in de overtreffende trap: ik ben officieel weer een Aalsmeerder!
We zijn er inmiddels aan gewend: bij ons gaat bijna niets vanzelf. Voor veel dingen moeten we nét een stapje extra doen. Neem het inschrijven in de gemeente Aalsmeer. We beschikken (nog) niet over de juiste documenten, dus extra gedoe. Maar vandaag ontvingen wij beiden een mailtje van de gemeente. Voor mij stond er “Wij hebben uw aangifte van verhuizing verwerkt”. Top, klaar, niets meer aan doen. Bij Natali is er nog wat extra vertraging toegevoegd: “Op 04 augustus 2021 hebben wij uw aangifte van verhuizing ontvangen. Om deze in behandeling te kunnen nemen hebben wij een ondertekende toestemming van de hoofdbewoner voorzien van kopie legitimatie nodig.” Gelijk gedaan natuurlijk, dus ook dat zal verder geen problemen meer opleveren.
Louter toeval
Dat dat mailtje juist binnenkwam op de dag dat onze Aalsmeerse vlag naar beneden is gekomen omdat het koordje het heeft begeven, is natuurlijk louter toeval. Karma is een dingetje, maar niet vandaag!
Lang verhaal kort, lieve mensen. Ik ben na 34 jaar aan omzwervingen weer thuis! Helaas kan ik dat niet meer delen met de belangrijkste mensen in mijn leven ooit. Ik had graag gewild dat ze dat nog hadden kunnen meemaken. Helaas bepaalde het lot anders. Het is zoals het is, en we moeten toch weer verder. Ich bin ein Aalsmeerder, en dat pakt niemand mij meer af. En Aalsmeer… Jullie komen nooit meer van mij af! En dan nu: PROOST!
Welkom thuis, Mariëlle!
Dank je wel, Rob!
Nieuw hoofstuk, dat jullie maar een heel lang gelukkig kunnen genieten💐🍀