#170 – ABC-tje

Jawel hoor, we zitten weer middenin de flauwekul die Pride Week heet. Een week die in het teken staat van iedereen die zich voelt behoren tot de LGBTQ-community. Daar ik zelf niet eens weet waar al die letters voor staan, hou ik het op een ABC-tje. En ja, ik behoor tot dezelfde ‘komjoenietie’. Een groep mensen (want zijn we dat niet gewoon, allemaal?) die een jaar per week kennelijk tot op het bot gepamperd moet worden.

Vroegah, toen er nog met uitgedoste boten en dito mensen geparadeerd of gelaveerd mocht worden door de Amsterdamsche grachten en kanalen. Vroegah, waar je in je blote torso en/of behind stond te dansen en te zwaaien op een bootje, als schreeuw om aandacht en acceptatie. Vroegah, toen de lui uit de Provinciën op de hoofdstad, ooit Gay Capital of the World, afkwamen als was het het jaarlijkse landelijke hoogtepunt. Partijtje pot(t)enkijken, als je het mij vraagt.

We leven momenteel in een wereld waarin we een week lang laten zien dat we deugen, door een belachelijke regenboogvlag uit te hangen. In een wereld waar je als koppel van gelijk geslacht al lang niet meer hand in hand over straat kan. In een wereld waarin je als ABC-tje bespuugd, mishandeld en gediscrimineerd wordt. En dat is al decennia lang het geval. Want die titel Gay Capital is Amsterdam allang kwijt geraakt en tolerantie is ver te zoeken.

Knuffelen en thee drinken

Het wordt tijd dat Nederland zich eens achter de oren gaat krabben, en onderzoekt waar de toenemende intolerantie nu eigenlijk vandaan komt. Ow wacht, lag daar niet een rapportje over in een of andere stoffige Amsterdamse bureaula? Ja, nee, maar… We komen er wel hoor met knuffelen, thee drinken en hier een daar twintig uur taakstraf vanwege het compleet afrossen van een medemens.

Zelf maak ik gelukkig weinig tot geen negativiteit mee omtrent mijn levenskeuzes. Misschien achter de spreekwoordelijke schermen, maar zeker niet right in my face. Ja, ik leef samen met een vrouw. Natali, de liefde van mijn leven. We lachen, praten, bekvechten. Net als elk ‘normaal’ koppel. Maar we hangen onszelf niet als uithangbord aan de gevel. We zijn rustig en onopvallend, leven ons eigen burgerlijke leventje. De mensen om ons heen gunnen ons het geluk, met wie of wat dat dan ook is. En zo zou het moeten zijn. Leven en laten leven, ongeacht welke letter kennelijk aan jouw identiteit is verbonden. We zijn meer dan een letter, meer dan een seksuele voorkeur. Het is onderdeel van mijn identiteit, maar ook niet meer dan dat. Want mijn zijn wordt door veel meer bepaald dan slechts een stomme letter.