Workshop – blogpost 111

Vandaag stapte ik weer eens keihard uit mijn comfortzone. Ik was door een (en niet zomaar eentje, natuurlijk) evenementenbureau gevraagd een workshop ‘Action Painting’ te geven. Aan een klein clubje mensen, van pak ‘m beet, hooguit tien personen. In een rolstoel, dat dan weer wel. Mijn eerdere en makkelijke toezegging sloeg vanmorgen toch wel om in twijfel. Jeetje. Ik. Een workshop geven. Gaat dat goed komen? Ga ik de mensen teleurstellen? Ga ik er niet uitkomen? Haal ik Amsterdam-Noord überhaupt wel? Pffff…..

Om twaalf uur vertrok ik ‘blakend van zelfvertrouwen’ richting het Amsterdamse. Gelukkig had ik gisteren al alle benodigdheden uit Aalsmeer opgehaald, dus dat scheelde weer een paar kilometers. En tijd. Om 12.47 uur trapte ik voor de deur op de rem. Ik had er om 12.45 uur moeten zijn, volgens het draaiboek. Met een beetje hulp van aanwezige begeleiders én een karretje stond alles binnen no-time in de ruimte waar het allemaal moest gaan gebeuren. En binnen nog meer no-time stond alles klaar en konden we aan de gang.

 

Workshop

Here we go. Daar stond ik dan. Mijzelf voor te stellen aan de groep en uit te leggen wat we deze middag zouden gaan doen, en hoe we dat zouden gaan doen. Er waren drie doeken en negen deelnemers. Simpel rekensommetje dus: drie deelnemers per doek. Vanwege de rolstoelen de doeken nog wat verder uit elkaar gezet, er werden groepjes gevormd en de groepjes claimden een doek.

Bij een eerdere workshop action painting die ik als fotograaf heb bijgewoond, hadden de deelnemers geen fysieke beperkingen, en ging men rond de doeken op de grond zitten en ging men samen met een doek aan de slag. Dat de deelnemers dit keer in een rolstoel zaten en fysieke beperkingen hadden, mocht voor de workshop uiteraard geen beperking of belemmering vormen. Nee, het werd een uitdaging voor mijn creativiteit en die van de aanwezige begeleiders. En dat lukte heel erg goed. De doeken werden gewoon om de beurt op tafelblad gelegd, of op de knieën of ze van nabij voorgehouden. Geen probleem zo groot, of er is wel een oplossing voor.

Het werd gaaf. Het werd tof. De dames kwamen wat stroef op gang, maar eenmaal los, waren ze ook LOS! Soms vreesde ik terecht dat er dwars door een doek geramd zou worden. Maar dat zou ook kunnen komen door de spasmes van een van de deelneemsters. Zonder dollen, ik heb een leuke middag gehad. Ik ben een half uur te vroeg begonnen en half uur te lang door gegaan. Maar, nog belangrijker, de deelnemers hebben óók een gave middag gehad! De contactpersoon van de activiteit zei letterlijk “je hebt het top gedaan”.  En niet onbelangrijk: de doeken zijn echt heel erg gaaf geworden.

 

Klaar

Spullen weer naar de loods gebracht. Fototentoonstelling in het zorgcentrum in Aalsmeer nog even opgeruimd, boodschappen gedaan, bakkie gedaan bij moeders en de dag is weer ten einde. Was het terecht dat ik er zo tegenop zag? Nah, welnee. Zeikwijf…. Hmmm, workshops….. Kan ik daar nog iets mee? Bedrijfsmatig gezien? Ga ik over nadenken. Doei!!

De foto’s: op de uitgelichte afbeelding één van de resultaten. Ze gingen er dus bij voorbaat al van uit dat het een leuke middag zou gaan worden. De eerste in de tekst: me! Lekker wazig, want snel genomen met mobiel. Maar wel in Puur* Oranje. Onderaan de drie doeken op een rijtje. De boel staat nog te drogen want er moet nog tape vanaf gepeuterd worden, zodat de teksten onder de verf weer zichtbaar worden. Gezien de tijd, heb ik dat uiteindelijk niet meer afgewacht.