Lieve pap – blogpost 88

Vandaag zou mijn vader 80 jaar zijn geworden. Zou zijn geworden omdat hij op 8 oktober j.l. kwam te overlijden. Bijna negen maanden terug sprak ik onderstaande woorden tijdens zijn uitvaart:

“Lieve pap,

Je was een man van weinig woorden. Een goed gesprek met jou klonk als ‘owbejajoh’ met een stevige kneep in mijn schouder.

Juist het feit dat jij een man van weinig woorden was heeft, voor ons als gezin, familie en vrienden, ervoor gezorgd dat jij je ziekte en achteruitgang lang voor ons verborgen hebt kunnen houden. Eenmaal aan de oppervlakte ging je achteruitgang razendsnel en konden thuiszorg en daarna opname in de Hussonshoek niet langer uitblijven. De meiden van de thuiszorg en die van de Hussonshoek, mijn collega’s, hebben ervoor gezorgd dat jouw laatste maanden van je leven toch enigszins waardig en waardevol zijn geweest. Namens ons gezin, dank ik hen daarvoor, uit de grond van mijn hart.

Mijn herinneringen en gedachten aan en over jou concentreren zich gelukkig niet alleen op het afgelopen jaar. Jij, pap, was de stille alleskunner, de zwijgzame thuisblijver, de doener. De man en vader die voor zijn gezin stond, als het erop aan kwam. De man die verhaal ging halen toen mijn zus werd lastiggevallen. De man die mij letterlijk een steun in de rug bood, toen ik voor mijn kaakoperatie in het ziekenhuis lag en bloed spuugde. De man die onze moeder vrij liet om haar talenten te ontdekken en te ontwikkelen. Het zijn maar een paar voorbeelden uit velen. Je was in elk geval de man die ervan genoot wanneer het hele gezin bij elkaar was. De man die genoot in stilte.

Sommigen van de aanwezigen vonden hem soms misschien wat zonderling. En dat was ‘ie! Drie jaar geleden is bij mij Asperger geconstateerd.  Een aantal stukjes vielen keihard op zijn plaats. Niet alleen waar het mij betrof, maar ook jou. Zou het zomaar kunnen dat? We zullen er nooit meer achter komen. Eén ding is zeker: zijn hart zat op de goeie plek! Een groot hart voor gezin, honden (Astor en Renzo in het bijzonder, en ook een beetje Oscar) en zijn werk.

Qua werk ben ik altijd beretrots op je geweest. Luchtmacht, Fokker, Verhoeff, de Vlijt. Ooit zelfs gevraagd door de Dutch Dacota Association, om monteur bij hen te worden. Niet zomaar namen…

Jouw credo was altijd ‘Wat mijn ogen zien, dat maken mijn handen’. En zo was het en niet anders. Je was in mijn kinderogen de meest knappe man die er maar bestond. Je bouwde ons onderdak, ons thuis, je gaf ons een zelfgemaakte bobslee, we gingen het dak op om een open haard te maken, en op een dag (uiteraard zondag) beschikten we ineens over een zitkuil. Je kreeg de smaak te pakken, een paar weken later hadden we er ook eentje in de tuin! Dit was uiteraard allemaal in de ark, of woonboot, waar Angelique en ik zijn geboren en opgegroeid.

Qua gezondheid zat het je de laatste jaren niet bepaald mee. Vervroegd pensioen vanwege je eerste TIA, prostaatkanker, nota bene aan het licht gekomen toen je uit de aanbouw was gekletterd, vasculaire dementie en nog meer TIA’s. Toch heb je, op jouw manier, ervan gemaakt wat er voor je in zat. Spoortreintjes, jeu de boules, kilo’s aan puzzelboekjes, en als mam naar de radio was, stond steevast Radio Aalsmeer aan. Mét een borreltje erbij. Je genoot van de muziek die mam uitkoos.

De muziek die u hier vandaag hoort, is dan ook grotendeels afkomstig uit de muziekcollectie van mijn moeder en ooit gedraaid in één van haar programma’s. Muziek waarvan we weten dat pap ervan genoot.

De laatste week van je leven brak aan. We wisten het, maar wilden er niet echt aan. Hoogstwaarschijnlijk getroffen door meerdere herseninfarcten kwam je op bed terecht. We zijn gelukkig allemaal dicht bij je in de buurt geweest. Je stierf alleen. Karakteristiek voor jou. Eén van je vroegere uitspraken: ‘ik ben hier goddomme nooit eens alleen’. Nu was je alleen. Na een stabiele nacht ging je ineens heel erg hard achteruit. Mijn held, mijn vader, mijn pap was niet meer. Het verdriet is groot, maar ook de wetenschap dat het zo goed is. Momenteel zitten we nog even dichter bij ons gevoel, dan bij de wetenschap. Maar die balans komt wel weer. Dat moet inslijten.

Tijdens het schrijven van deze toespraak, was het alsof ik niet alleen maar zoveel mogelijk herinneringen aan jou levend wilde houden. Het was alsof, wanneer ik zou stoppen met schrijven, ik jou de rug toekeerde. We weten allemaal dat dat niet zo is. Maar zo voelde het tijdens het schrijven.

Lieve pap, zolang als ik leef draag ik je met mij mee. Zowel in mijn hart en hoofd, als in mijn doen.

Ik wens je een behouden laatste vaart

Dank u wel.”