‘We’ gaan het vandaag eens hebben over kunst, over de kunstwereld, of beter gezegd: het kunstwereldje. De inkopper van vandaag is om het uiteraard te hebben over de verkiezingen, politiek, exit-polls, enzovoort. Ga ik niet doen, geen zin in en een té makkelijk onderwerp vandaag. Hoewel kunst en politiek best wel iets met elkaar te maken hebben. Denk onder andere aan subsidies en uitkeringen en dergelijke.
Aalsmeerse kunstwereld
Vandaag, gezien de tijd (23:48) is het al bijna morgen, ga ik het niet hebben over de mondiale kunstwereld, maar een lokaal kunstwereldje: die van Aalsmeer. In Aalsmeer slaat Stichting Kunst en Cultuur Aalsmeer (kortweg het KCA) de scepter op het gebied van kunst en cultuur. Sinds 2013 aangevuld door Het Cultuurpunt. Dan zijn er ook nog een aantal kunstenaars-collectieven en expositieruimtes, c.q ateliers.
Kunstmaffia
Het KCA wordt door mij altijd liefkozend de kunstmaffia genoemd. Waarom? Omdat ik het geen sympathieke organisatie vindt. Daarom. Zij organiseren, naast vele andere activiteiten, elk jaar de Kunstroute Aalsmeer en de tentoonstelling Amazing Amateurs. Deze laatste tentoonstelling is voor elke Jan Lul die met zijn of haar werken niet door de ballotage voor de kunstroute kwam. Kunst is wat mij betreft een uiting van emotie. Bij de persoon die een kunstuiting ziet, hoort of anderszins waarneemt, ontstaat ook een emotie. Dat kan variëren van onverschilligheid tot complete extase. Een ballotagecommissie, zo subjectief als de pest, bepaalt dus of ‘het publiek’ werken van een kunstenaar al dan niet gaat waarderen. Natuurlijk willen zij een goede kunstroute in elkaar knutselen met vooral kwaliteit hoog in het vaandel. Maar wat is kwaliteit? Niet te beantwoorden, voor iedereen verschillend, en dus subjectief. Maar toch bepalen zij wie zijn of haar werk mag tentoonstellen. Kunstmaffia dus. Punt uit. En wanneer deze kunstmaffia het waagt om mijn moeder te beledigen, dan komen ze aan mij! Nou, dat heeft plaatsgevonden, dus tussen het KCA en mij zal het nooit meer helemaal goed komen.
Tijdens de laatste kunstroute stond ik ineens voor de stand van het KCA. Vanuit mijn rol van ‘razende reporter’ van AalsmeerVandaag tijdens die kunstroute, probeerde ik een gesprekje aan te knopen met de standhouders. Tevergeefs, de aanwezigen deden slechts hun best een andere kant op te kijken en maar slechts oppervlakkig op mijn vragen te reageren. Jammer, het had zo’n leuk artikel kunnen worden.
Tentoonstelling
In september van dit jaar mag ik wat fotowerk tentoonstellen in Zorgcentrum Aelsmeer. Daar ben ik heel erg blij mee! Strategisch gekozen voor september, want dan vindt de kunstroute plaats. Wellicht dat een enkeling ook daar een bezoekje af gaat leggen en mijn werk gaat bekijken. Het zorgcentrum is geen deelnemende locatie van de kunstroute, dus ik zal er zelf wat gerucht over gaan verspreiden, tegen die tijd. Het werk dat daar tentoongesteld zal worden zijn (bewerkte) foto’s van de Historische Tuin en hopelijk alvast wat eerste resultaten van mijn ‘Oud en nieuw-project’.
AalsmeerPhoto
Wat ook altijd heel erg leuk is, is de fotowedstrijd van AalsmeerPhoto. De laatste jaren minder actief, helaas, maar tot vorig jaar in elk geval wel actief rondom het Flower Festival, een ander Aalsmeers feestje. Uitgekozen foto’s werden dan op een deelnemende locatie tentoongesteld. Die van mij zaten er drie jaar op rij tussen. Gaaf om te zien, je eigen foto in het groot afgedrukt! Jammer genoeg is het angstvallig stil rond deze fotowedstrijd. Het was een goede en leuke manier om je werk te kunnen laten zien.
Tenslotte
Tenslotte is het zo dat kunst dus een subjectieve beleving is. Een beleving die voor een , inmiddels klein, deel wordt gesubsidieerd. Gelukkig maar, is mijn mening. Ik vind het echt te gek voor woorden dat kunstenaars gesubsidieerd worden voor het maken van hun werk. Dat kan een eenmalige (grote) uitkering zijn, maar ook een doorlopende uitkering. Te zot voor woorden! Ik maak ook graag kunst, maar heb ook een reguliere baan voor de vaste lasten. En daarbij vind ik het dus ook te zot voor woorden dat een handjevol mensen dus blijkbaar kunnen en mogen bepalen of jouw werk kunst is.
Uiteraard maak ik hier allemaal geen vrienden mee, maar ik beloof: er komt een vervolg. Een voordeel van Asperger is dat ik geen donder geef om ‘heilige huisjes’ en dus zeg/schrijf wat ik op mijn hart heb. Doei!