#225 – So far, so good..

Op woensdag 7 augustus brachten wij Oscar noodgedwongen naar de Ovidefarm nabij Alphen aan den Rijn. Noodgedwongen, want onze andere hond, Blacky, was door hem aangevallen tot bloedens toe nadat we met hem bij de dierenarts waren geweest nadat hij van pijn de hele buurt bij elkaar had gegild. Versleten heupen bleken de oorzaak. Het hele verhaal kun je hier teruglezen.

Vandaag, na eenenveertig dagen hebben wij Oscar vanmorgen eindelijk opgehaald en mee naar huis genomen. Iets waar Natali en ik enorm tegenop zagen. Zoveel vragen zonder antwoorden. Wat gaat er gebeuren als de twee elkaar weer zien? Gaan Oscar en Blacky onze spanning voelen en zo ja, hoe reageren zij daar dan op? Moet Oscar gemuilkorfd worden? En hoe dan op de lange termijn? Gaat Oscar ons ook aanvallen? Zoals ik al zei, veel vragen zonder antwoorden. De antwoorden komen vanzelf wel. Stress dus, vanmorgen in huize Wegman. Ik vroeg het aan Natali, tijdens het wakker worden. “Wat gaan we doen?” Ze antwoorde met “ik weet het niet”. Maar ik wist het wel. We moesten Oscar, zoals gepland, ‘gewoon’ ophalen en hem ‘gewoon’ naar huis brengen. Ondanks alle doemscenario’s die we in onze hoofden hadden zitten.

Getreuzel

Goed. Eerst naar Ranzijn: halsband en muilkorf aanschaffen. Het Oosten had niet wat ik zocht, een stevige leren halsband. Ranzijn: geslaagd. Door naar Alphen. Honger. Dan langs de A4 eerst nog maar even stoppen bij het tankstation. Eten en twee doosjes Merci. Dat laatste natuurlijk niet voor Oscar, maar voor de medewerkers van de Ovidefarm. Midden in het drukste seizoen zomaar even plek maken voor een noodsituatie. Dus iets lekkers voor bij de thee/koffie was wel het minste wat we konden doen. En toen, na het noodzakelijke getreuzel bij het tankstation, door naar de Ovidefarm.

En daar was hij. Blij, mager, vies en stinkend. Maar, Oscar! Eindelijk. Wat heb ik dat beestje gemist. Stiekem. Want toch ook weer niet. Maar dat kwam door de hele nare situatie. Het is en blijft mijn hondje en mijn vriendje. Iets met door dik en dun.

Neutraal terrein

Afrekenen (echt een hele grote ‘auw’) en wegwezen. Naar huis. Oscar lag het grootste gedeelte van de rit rustig op de achterbank. Af en toe even snuffelen en kriebelen. Stoere gast met zijn nieuwe mooie stevige halsband om. Thuis aangekomen, heeft Natali Blacky aangelijnd en ook mee naar buiten genomen. Een honden-gedragsdeskundige had geadviseerd om eerst met de honden te gaan lopen op neutraal terrein. Dus dat deden we. Een korte snuffel-begroeting volgde en daarna niet zoveel meer. Ze waren vooral bezig met de omgeving: snuffelen, plasje doen (vaak!) en nog meer snuffelen aan grassprietjes, struiken, enzovoorts.

Dominante klootzak

Na het lopen moesten we toch een keer naar binnen en de lijnen afkoppelen. Spannend. We zijn tijdens die eenenveertig dagen kennelijk vergeten hoe de honden zich naar elkaar toe gedroegen voordat het misging. We zitten er boven op, en dat zouden we juist niet moeten doen. Maar tot nu toe gaat het goed. Met een kleine kanttekening. Blacky is op zijn hoede, vertrouwt Oscar niet. Maar gezien wat er eerder heeft plaatsgevonden, is dat alleen maar logisch. En Oscar is zijn eigen dominante klootzak. Was hij altijd al. Hoe dan ook, er zijn geen gekke dingen gebeurd, en dat stemt hoopvol voor de toekomst. Maar helemaal ontspannen kunnen we nog niet. Durven we nog niet. We zijn inmiddels uren verder. Ze liggen nu alletwee in hun eigen mand. Rustig. Alsof er nooit iets gebeurd is. Lullo’s….

Die Ikea-kastenwand moet nu noodgedwongen en natuurlijk wat langer op zich laten wachten. We staan open voor sponsoring….. Hahahaha