#224 – Blaffende honden bijten niet

We hebben er twee, van die blaffende viervoeters. Een kruising Husky/Labrador (Blacky) en een Amerikaanse Stafford (Oscar). Beiden zijn inmiddels heren op leeftijd. En nadat het vijf jaar lang enorm goed is gegaan tussen deze twee, ging het vandaag dramatisch mis.

Twee weken geleden had Blacky al een dagje vol pijn en gegil/gejank. van het soort geluid dat je door merg en been gaat. De pijn die je bijna zelf voelt. Maar ‘toen’ ook de pijn die vanzelf weer wegging. Nu heb ik best wat ervaring als verpleegkundige (nee, het scheelt niks, mensen of een hond), maar ook mijn tijd op de dierenambulance heeft voor wat ervaring gezorgd. Niks geks gezien of gevoeld. En daar de klachten weer verdwenen leken te zijn, niet heel erg veel aandacht meer aan geschonken. Tot vandaag.

Reflexen niet oké

We moesten vanmorgen even weg en toen we thuis kwamen weer dat ijzingwekkende gejank en gegil. Arme Blacky. Bovendien ook nog eens aangevallen door Oscar. Why? Heeft hij nooit gedaan…. De twee uit elkaar gehouden en op zoek naar een dierenarts waar The Blackster terecht kon. Gevonden en gegaan. Een enorm lieve dierenarts onderzocht onze man en had al wat twijfels over zijn achterhand. Reflexen waren niet helemaal oké. Pijnstillers mee naar huis en een afspraak voor een x-foto. Dat laatste om zeker te weten, of om uit te sluiten.

Het huis in geslingerd

Thuis gekomen, Blacky direct een pijnstiller gegeven. En dat was dat. Dachten we. En daar was Oscar weer. Ging er vól in, viel Blacky aan. ‘Kill and attack”. Ik heb geen idee hoe ik het heb gedaan. Maar ik heb Oscar van Blacky af weten te krijgen en hem zó het huis in geslingerd. Adrenaline zal hier ongewtijfeld een flinke rol in hebben gespeeld. Of oerkracht, net hoe je het noemen wil. Hoe dan ook, die twee kunnen dus ‘even’ niet bij elkaar.

Nadat ik mijzelf weer enigszins bij elkaar had geraapt ben ik weer naar buiten gegaan om Blacky zijn wond onder zijn oog te inspecteren en schoon te maken. Want dat hij gewond was geraakt had ik allang gezien. Nou, daar kwam ik aan met mijn natte stukjes keukenrol. Laat maar even, we kunnen weer terug naar de dierenarts, dat moet gehecht worden.

Mijn hart huilt

Ach en wee en zielig enzo, maar we konden gelijk weer terecht. We houden hem even, geven hem een lichte narcose voor de hechtingen, en dan doen we gelijk de X-foto’s. We bellen als jullie ‘m weer op kunnen komen halen. Okeeeeee.. Maar wat nu met Oscar? Zijn instinct zegt kennelijk ‘afmaken die handel’. Mijn hart huilt. Heel hard. Oscarretje, mijn kind, mijn alles. Maar nu even niet te handhaven hier. Niet bij een zieke Blacky. Gelukkig kon hij terecht bij de Ovide. Ook al hadden ze eigenlijk geen plek. Nadat we Oscar hadden we weggebracht werden we alweer gebeld door de dierenarts, Blacky kan opgehaald worden.

Voorlopige behandeling

De arme schat was boos. Heel boos! Met een kap om zijn kop kregen we hem terug. Bijna naar huis, maar eerst de uitslag van de X-foto’s. Mijnheer heeft twee versleten heupgewrichten. Ernstig versleten. Pijnmedicatie is de voorlopige behandeling. Maar uiteindelijk zou een stel nieuwe heupen zelfs ook nog een optie zijn. Maar dat… gaan we niet doen.

We zien wel. Oscarretje is even een weekje weg. Ik hou mijn hart vast voor de toekomst. Die zie ik somber in. Heel somber. En Blackje? Die is boos en heeft, ondanks de pijnstillers, nog steeds pijn. En nu heb ik ook pijn. Hartepijn.

Blaffende honden bijten dus wél…. En hóe!