Vernissage – blogpost 137

Stukjes die beginnen met ‘eindelijk was het zover’ of iets van dergelijke strekking, sla ik meestal over. Daar ben ik al klaar mee voordat het goed en wel begonnen is.  Maar hey, vandaag was het eindelijk zover! De vernissage van mijn foto-expositie. En zoals het een goed Asperger betaamt stuiterde ik deze dag door. Maar bovenal: ik heb genoten!

Een bijzondere dag, wel. Ma jarig, nichtje Nicky jarig, vernissage. Salaris binnen, dus eerst nog even naar de kapper. Zag dat er ook weer lekker strak uit. En zoals altijd, een dag vol stress door vooral tijdgebrek.

 

Aanloop naar de vernissage

Tik tak tik tak. Ik haalde het al aan, stress door tijdgebrek. Om half één vanmiddag de deur uit. Kapper. Daarna door naar fotozaak voor laatste drie printjes die ook nog opgehangen moeten worden. 14:00 uur. Door naar moeders. Jarig, dus we eten saucijzenbroodjes (ben geen liefhebber van gebak enzo) met een kopje thee erbij. De nieuwe printjes even in lijstjes doen. Bij openmaken eerste lijst: krakkkkk. Glas door de midden. Tuurlijk, het zal allemaal eens vanzelf gaan. Plan: drie nieuwe lijsten halen, want ze moeten wel alle drie hetzelfde zijn.

Hapjes maken. Zin in, maar kost ook weer tijd. Simpel maar leuk. Mini-knakworstjes in bladerdeeg met een klein likje mosterd. Hop, in de oven. Shit, krijgen geen mooi kleurtje, blijven bleek en papperig. Ik had ze toch ingesmeerd met geklutste ei-zooi? Temperatuur oven omhoog. Helpt dat? Ja, verdomd, het begint ergens op te lijken. Stuiter-de-stuiter. 15:20 uur. “Ma, ik ga maar even boodschappen doen ofzo. Ik wil nog leverworst en pinda’s.”  15:45 uur. Terug van boodschappen doen. Alle zooi bij elkaar geraapt, inclusief de wonderwel goed gelukte bladerdeeg-hapjes, en HOP de deur weer uit. Naar een bekende graaibakkenwinkel voor lijstjes. 16:20 uur. Met alle zooi onder de armen stappen we het pand van Eveleens Makelaars binnen. Pffff.

 

Nog meer aanloop

Nog meer aanloop. Nog meer stress. Nog veertig minuten. Er moeten nog drie foto’s ingelijst worden. Shit, schroevendraaier nodig. Met de zojuist kennis gemaakte Martijn van Dam aan de slag. Martijn regelt een schroevendraaier en helpt mij fantastisch met het ophangen en uitlijnen van de laatste drie foto’s. Aardige vent. Kende mij, ik hem niet meer. Sufkut…. Moeders gaat aan de slag met de hapjes, zoutjes enzovoort en ik stuiter de stuiter nog even verder.

16.50 uur. Even naar buiten hoor. Eventjes ontprikkelen en wat frisse lucht tot mij nemen. En jawel. Kom ik oud-collega Cobie Breider tegen. Die had haast. Of ik oud-collega en ex-dinges ook nog even gedag wil zeggen, want die is ook in de buurt. Nee, geen zin in. Uiteraard toch gedaan. Was leuk eventjes. Nodigde beiden uit om ook nog even naar de vernissage te komen. Ze kwamen niet.  Best logisch, want: drukdruk. En bovendien nogal last minute.

 

Vernissage

En toen was het 17:10 uur. Shit, ik moet terug naar het kantoor. Mijn feestje en ik ben er niet! Gauw terug, en toen liep langzaam maar zeker het kantoor vol. Bomvol? Nee, en eerlijk gezegd, gelukkig niet. Nee, het aantal toegestroomde mensen was precies goed zo. De meeste mensen heb ik persoonlijk te woord kunnen staan. maar dat blijft voor mij toch wel een uitdaging. Toen er op een gegeven moment meerdere mensen tegelijkertijd binnenkwamen, mensen die ik niet kende, betrapte ik mijzelf erop dat ik naar het toilet vluchtte. Ook ben ik een paar keer naar buiten gegaan om even de rust op te zoeken. Lacherig doend naar binnen en weer aan de bak. Gelukkig hoefde ik geen woordje te doen. Dat had ik waarschijnlijk niet overleefd.

Geïnterviewd en gefotografeerd door Arjen Vos van AalsmeerVandaag. Vele mensen gesproken. Loftrompetten gehoord, maar ook kritiek mogen incasseren. Vooral over de wijze van inlijsten van de foto’s. Tja, smaak blijft smaak. Maar hier werd de keuze van inlijsten vooral bepaald door het beschikbare budget. Voor wie mijn vorige blog heeft gelezen, dat budget is tamelijk nihil. Over het algemeen werden de foto’s door de aanwezigen erg positief ontvangen. Dat deed mij goed. Meer dan goed, zelfs. Na afloop moest ik buiten echt even springen en rare bokkensprongen maken. Even de energie eruit gooien. Het gevoel dat de overhand heeft gekregen vanavond? TROTS! Ja, inderdaad in hoofdletters.

De foto’s zijn ongeveer tot half maart te bezichtigen bij Eveleens Makelaars in Aalsmeer. Oh, en het goede nieuws? Bijna alles is te koop of na te bestellen! De drie portretten die achterin het kantoor hangen zijn niet te koop, maar al het andere werk wel. Dus: hou je van de Historische Tuin, neem dan zeker een kijkje. Het is de moeite waard. Doei!

De foto’s: de uitgelichte: trotse en blije tut samen met twee tentoongestelde foto’s. De rest, ook van de expo.