Het is vandaag 22 maart 2025. Vier jaar geleden overleed Johanna Wegman-Timmer, onze moeder. Op zaterdagochtend een fiks CVA, en op maandag de 22ste blies zij haar laatste adem uit.
Vier jaar geleden alweer. De tijd vliegt. Ik denk nog dagelijks aan haar, en aan onze vader. Niet zo moeilijk ook, we wonen tenslotte in hun huis, inmiddels dat van ons. Nog steeds omringd door dingen die zij maakten, mooi vonden en gebruikten. De herinneringen zijn daarmee en daarom springlevend!
Vandaag sta ik stil bij een alternatieve ‘moederdag’. De titel zegt het al. Want een moeder, daar heb je er echt maar eentje van. Voor al diegenen die hun moeder nog in hun nabijheid mogen hebben: denk daar aan. Bij alles wat je zegt, bij alles wat je doet. Ik zeg wel eens ‘berouw komt na de zonde’. En dat is ook echt zo. Maar als diegene die je dierbaar is niet meer bij je is, kun je niets, maar dan ook niets meer rechttrekken.
En neem van mij aan dat ik niet de model-dochter was die elke ouder zich zou wensen. Verre van zelfs. Heb ik spijt van daden en uitspraken? Ja, natuurlijk! Kun je het terugdraaien en goedpraten. Nee, nooit meer. Die tijd is geweest en komt nooit meer terug.
Gelukkig hebben we, nadat ik de jeugd en puberteit van mij af heb weten te schudden, nog genoeg mooie herinneringen kunnen maken. Het was niet alleen maar kommer en kwel met dit kind.
Ma hield van veel. Van schilderen, radio maken, haar kinderen, haar vriendinnen en boven alles: haar tuintje. Uren bracht ze er in door. En uitgerekend vandaag gaan we zaadjes halen. Die gaan de voortuin in, zodat we over een paar weken een ware bloemenzee hebben. Daar zou niet alleen zij van hebben genoten. Maar ook iedereen die langs loopt. Mensen staan stil om naar de bloemenpracht te kijken. En ook de bijtjes en vlinders worden er blij van, voor hun is het een vliegend buffet. En zo houden we de nagedachtenis aan onze moeder in stand!