Hoe zou het tegenwoordig zijn om Joods te zijn? Makkelijke vraag, met een complex antwoord. Het ‘conflict’ tussen Israël en de Palestijnen (Hamas) maakt het er niet bepaald makkelijker op. En dan druk ik mij nog heel voorzichtig uit.
Door het gros van de mensen wordt Israël gezien als de agressor in de keten van het huidige geweld. Het is maar net welke versie van de geschiedenis voor jou het meest geloofwaardig is. Aan welke kant van het conflict je ook staat, het valt niet te ontkennen dat antisemitisme in rap tempo de kop opsteekt.
Star of David
Ik draag sinds mijn vijftigste verjaardag een Star of David aan een kettinkje om mijn hals. Voor mijn verjaardag van mijn moeder gekregen. In de huiskamer staat een menorah en het liefst zou ik een mezoeza aan de deurpost van de voordeur bevestigen. Beter van niet. Niet in het huidige politieke en maatschappelijke klimaat. Ben ik Jood? Ik geloof van wel. Durf ik dat uit te dragen? Nee.
Blikopeners
Mijn moeder was er altijd al mee bezig, de familiestamboom, maar na het overlijden van mijn vader maakte ze er echt werk van. Ze had er tenslotte de tijd voor, en bovendien was haar zoektocht naar het verleden gebaseerd op de wens haar vermoedens bevestigt te zien. Dat vermoeden betrof onze al dan niet Joodse afkomst. Haar zoektocht die jaren duurde bevestigde haar vermoedens. De dames van de Wijker-kant (oma, moederszijde) van de familie heeft een Joodse achtergrond. Strikt genomen wordt het Joods-zijn overgebracht van moeder op dochter. Mijn zus en ik zouden volgens die regel dus Joods zijn. Nou, daar heb je het, het hoge woord is eruit. Een echte verrassing is het nu ook weer niet. Want als je naar die neuzen als blikopeners van moeder, nicht en zus kijkt….. Dan ben je er al snel uit. In 40-45 zou het reden zijn geweest voor deportatie. Laat dat gegeven even tot je doordringen.
Dit ‘nieuwe’ (we zijn inmiddels ruim vijf jaar verder) onderdeel van mijn identiteit is voor mij van grote waarde. Maar durf ik dat ook uit te dragen? Och jeetje, nee. Niet nu, en waarschijnlijk nooit meer. Zowel het politieke als maatschappelijke klimaat zijn er niet geschikt voor. Desondanks draag ik 24/7 mijn Star of David. Maar wel onder een shirt of trui.
Voor wie denkt dat het wel meevalt met het antisematisme, heb ik hier een tweetal screenshotjes. Het zijn er maar twee, maar de socials staan er vól mee, vooral op X kan men er ‘lekker los’ op gaan. Sinds Twitter/X in handen is van Elon Musk heeft het begrip vrijheid van meningsuiting een volslagen nieuwe betekenis gekregen.
Het conflict, noem het maar oorlog, tussen Israël en Gaza is verschrikkelijk. Duizenden onschuldige doden, aan beide zijden. Het is lastig om Israël in deze te blijven verdedigen. Aan de andere kant: want doet Hamas in een ziekenhuis. Ook geen zuivere koffie. En hoe is Hamas ook alweer aan de macht gekomen? Nog meer simpele vragen met complexe antwoorden.
Geest uit de fles
MAAR! Hoe kunnen mensen en groeperingen Joodse mensen hier, verantwoordelijk houden voor de daden van Israël daar? Net zomin als dat we ‘toen’ individuele Moslims verantwoordelijk konden houden voor de aanslagen op 9/11. Hoewel dat ook op grote schaal plaatsvond. Nonsens, alsof Fatima, de schoonmaakster op werk, schuld heeft aan de aanslagen. Net zo min als Levy, Ari, Meira en Ziva dat hebben aan de toestanden in Gaza. Maar het gebeurt wel. De verwijten, de bedreigingen en discriminatie vinden op steeds grotere schaal plaats. Zachtjes uitgedrukt vind ik dat nogal raar. Of toch niet. Is de geest uit de fles, en vinden mensen momenteel redenen om hun antisemitische gevoelens en gedachten te rechtvaardigen? Als dat zo is, zijn we verder van huis dan ik dacht. Is de huidige maatschappij verrotter dan verrot. Tot op het bot. En hebben we niets, maar dan ook echt helemaal niets geleerd van wat West-Europa zo’n vijfentachtig jaar geleden is overkomen.
Heftig. Ik maak mij zorgen. En niet alleen maar hierover. Maar daar lees je meer over in mijn volgende blogpost!