Een nieuw begin – blogpost 139

Vandaag had ik een afspraak. Met twee heren nog wel. Niet mijn dagelijkse bezigheid, maar toch een o-zo belangrijke afspraak. Niet de eerste ‘date’ met dit duo, maar de tweede. En ik had huiswerk. Huiswerk dat ik braaf maakte, hetzij wat aan de late kant. Inderdaad, aan de late kant, anders had ik namelijk allang geweten dat alles inderdaad goed zou komen. het huiswerk bestond, onder meer, uit het opstellen van een financiële balans. Wat komt er binnen en wat gaat er weer uit. Die balans maakte ik vanmorgen en verraste mij enorm. Er zat een flinke – positieve – kloof tussen de ‘in’ en de ‘uit’. POSITIEF! Dus: een nieuw begin.

De opluchting is niet te beschrijven. Zal het dan toch?? Dat na bijna twee jaar op een houtje bijten er binnen afzienbare tijd weer ruimte is voor nieuwe sokken, misschien een nieuwe broek, en het opbouwen van reserves voor een nieuwe vloer??? Het lijkt er wel op. Ik blijf nog even voorzichtig, want ik ben er nog niet. Maar het einde van de misère lijkt in zicht, en doemen er zich ineens allerlei wensen en gedachtes op aan den horizon.En waarom ook niet? Stiekem, maar dan ook heel stiekem, durf ik ineens te dromen en te hopen op die nieuwe camera die ik al zo heel lang en zo heel graag wil aanschaffen. Maar wat niet ging, omdat de eerste levensbehoeftes (eten, drinken, vaste lasten) nu eenmaal voor gingen. Poeh… Volgens mij hè: een nieuw begin.

Een nieuw begin

Een nieuw begin, een nieuwe lente, nieuwe vrienden, nieuwe liefdes. Oh nee, dat laatste niet hoor! Flauw grapje… Maar een nieuwe begin zit er dus wel aan te komen. Een begin zonder gepieker over hoe de maand door te komen, omdat alles in week 1 na de salarisstorting al op €00,00 staat. Een begin waarmee ik wél mee kan doen aan spontane etentjes. Een begin waarmee ik wel versleten spullen kan vervangen. Een begin waarmee ik op termijn kan sparen en investeren in mijn appartement, zodat ik deze door God verlaten flat kan verkopen en hopelijk kan verhuizen naar Aalsmeer. Hoewel dat laatste nog wel een uitdaging is, daar de huizenprijzen in Aalsmeer belachelijk hoog zijn. Maar dat is, eerlijk gezegd, voor later zorg.

Een nieuw begin. Het geeft mij de motivatie en de spirit om weer meer creatief aan de slag te gaan, waarmee uiteraard de fotografie weer een flinke boost zal krijgen. Ik heb er weer zin an!! Mijn zware hart is een stuk lichter geworden.

Resumé

Bovenstaande schreef ik gisteravond. Het voelt nog hetzelfde. Een nieuw begin. Eindelijk. En – zo denk ik er zelf over – een verdiende happy end. Hoewel ik er nog niet ben, stelt het mij wel voorzichtig in staat weer naar voren te kijken. Wensen en dromen te hebben. Plannen te maken. Tijdens de gehele ellendige periode zijn er ook hele mooie dingen gebeurd. Twee tentoonstellingen, waarvan er eentje nog loopt, behouden en nieuwe vriendschappen (dat is na een echtscheiding ook altijd maar weer afwachten), een leuke nieuwe baan, zowaar ineens een sociaal leven (huh, waar komt dat dan ineens vandaan…), een eigen radioprogramma op Radio Aalsmeer, en een moeder die mij door de hele klote periode heen heeft getrokken. Waarvoor dank, mam!

Wanneer de doekoes echt helemaal op orde zijn, volgt het volgende project. Een project dat tot nu toe nog niet erg van de grond is gekomen: van mijn

huis weer een thuis maken. Gemeubileerd en gezellig. Hulp is welkom. Trouwens, gesproken over hulp. Ik ben nog op zoek naar een nieuwe boekhouder m/v. Iemand?

De foto’s: gekozen voor zogenaamde ‘happy-foto’s’. De reden lijkt mij duidelijk. De uitgelichte afbeelding, waarschijnlijk gemaakt door Anna-maria is van tijdens een/de Pramenrace20??. Het pop-art-achtige ding is een bewerking (van mij) van een foto die door Arjen Vos van AalsmeerVandaag is gemaakt. De laatste is er eentje van mijn moeder. Zie het als een eerbetoon. In elk geval was ik van die foto wél de fotograaf.