Uitzichtloos – Blogpost 136

Mijn laatste blog is alweer van twee weken geleden. Daar schreef ik, geloof ik, dat ik dit jaar een beginnetje zou maken met schandalig rijk te worden. Nu ben ik bang dat ik dat – zucht – weer een jaartje op zal moeten schuiven. We zijn inmiddels dus twee weken verder en de situatie wordt alleen maar ellendiger. Uitzichtloos, zoals ik het nu ervaar. Daarbij spelen nog een paar andere dingen een rol, die er ook voor zorgen dat ik niet heel erg fijn in mijn vel zit. Vandaag. Misschien is dat morgen weer anders. Uitzichtloos…

De ellende die een dergelijke situatie met zich meebrengt, bij mij althans, is het compleet uitblijven van de acties die ondernomen moeten worden. Het verlamt. Letterlijk. Hoewel ik vandaag wel pogingen heb ondernomen.

Garage-sale

Noem het een garage-sale. Tegenwoordig heb je op Facebook heel veel verkooppagina’s. Je breekt je nek er zowat over. Maar goed, ik ben maar wat spulletjes op zo’n pagina gaan zetten. In de hoop dat ik het met de opbrengst ervan weet te redden tot de salarisstorting. Een blik op mijn bank-app (een overigens zeer treurige blik) leerde mij dat ik in het slechtste geval nog drie dagen moet overbruggen. Drie dagen dat ik op en neer Alphen – Amstelveen moet. Op een nagenoeg lege tank. (Ja mam, klopt, hij is alweer leeg.) Dus wie helpt mij af van bijvoorbeeld mijn nagelnieuwe tennisrackets?

 

Hoe kan het zover komen met iemand?

Simpel. Sinds mijn echtscheiding in 2016 loop ik doorlopend achter de feiten aan. Heb je het ene op de rit, dan gaat je auto stuk. Heb je het volgende op de rit, dan klopt de belastingdienst bij je aan. ‘Mevrouw Wegman, leuker kunnen we het niet maken…’ Dat gaat al zo sinds het passeren van de nieuwe hypotheek-akte, vlak voor kerst 2016. Mijn hele eindejaarsuitkering ging naar de notaris. Terwijl ik net ervoor een tamelijk tegenvallende APK van een dikke €800 voor mijn kiezen had gekregen. Mijn ex, die tussen aankondigen echtscheiding en vertrek, hier nog een half jaar verbleef, verdomde het om ook nog maar één cent aan de vaste lasten bij te dragen. Ik werkte en werk mij een slag in de rondte. Maar toch blijft het misgaan.

Nee, ik kan wel zeggen dat ik nog steeds last heb van 2016. Als klap op de vuurpijl kreeg ik begin ’17 ook nog eens te horen dat mijn contract niet werd verlengd. Na heel veel smoezen te hebben gehoord, werd het uiteindelijk gegooid op mijn ‘ziekte’ en mijn gebrekkige communicatie… Die ‘ziekte’ is overigens wel een serieuze beperking gebleken bij het op orde hebben en houden van administratieve zaken. Eerlijk is eerlijk…

 

Hulp

In september heb ik hulp gezocht. En gevonden! Een mevrouw van een hulpverlenende instantie helpt mij bij het openmaken van mijn post. Ongeveer eens in de twee weken ga ik er met mijn stapeltje heen en doe vervolgens, als de middelen ervoor aanwezig zijn, wat nodig is. Sinds vorige week heb ik nog meer hulp gekregen. Twee gepensioneerde heren, helemaal thuis in de wereld van de financiën, gaan mij ook weer een stukje verder helpen. Gelukkig dat de instanties waar deze mensen allemaal voor werken, bestaan. Je moet alleen even de weg naar ze gewezen worden, want ik wist van het bestaan niet af.

Wanneer je echter je laat ‘helpen’ door gerechtsdeurwaarderskantoren, die floreren op de ellende van een ander, draai je waarschijnlijk nog dieper de rottigheid in. Want niet elke ‘wanbetaler’ is ook daadwerkelijk een wanbetaler! Mensen hebben HULP nodig, en zijn absoluut niet gebaat bij beslag op: woning, rekeningen en salaris. Dat overkwam mij afgelopen september. Overigens onterecht en binnen een tijdsbestek van nog geen twee weken. Zie je maar te redden. Het gekke is dan ook nog, dat toen het beslag op rekeningen werd opgeheven, IK daar de rekening van gepresenteerd kreeg. Ik kon de kosten nergens verhalen, ook al was het beslag onterecht. En ja mensen, inderdaad, kosten. Voor een administratieve handeling. Maar liefst €50,00 voor een druk op de knop. Zo gaat dat dus, hier in Nederland.

 

In de lift of toch uitzichtloos

Mijn moeder roept het al geruime tijd, “Kind, je zit in de lift”. Ja, dat is misschien ook wel zo. Maar tot nu toe betaalt zich dat nog niet echt uit in harde munten. Schnabbeltje hier, dingetje daar. En natuurlijk doe ik ook echt hele leuke dingen. Dingen waar ik oprecht blij van word! Maar zoals ik nu achter mijn kopje thee zit, getrokken van het allerlaatste theezakje dat ik nog in huis had, dan voel ik mij wel zeer zeer ongelukkig.

Maar laat ik vooral naar de wat langere termijn kijken. In de wat verdere toekomst MOET het gewoon goed komen. Dus geheel uitzichtloos zal het ook wel niet zijn, mag ik hopen. Sommige dingen zijn niet vandaag of morgen geregeld. Weet ik ook wel. Maar soms moet het er even uit, en dat heb ik bij deze dan gedaan. Bedankt voor het luisterend oor. Doei!

De foto’s: blij-foto’s om dit ellendige stukje een beetje vrolijker te maken. Maar toch ook wel voor mijzelf, omdat deze foto’s mij laten zien dat niet alles rondom mijn persoon kommer en kwel is!