Verpleegkundige – blogpost 89

Nog een paar weekjes en dan mag ik mij ein-de-lijk weer verpleegkundige noemen. Want beschermde beroepstitel, en daar moet je BIG-geregistreerd voor zijn. Vanmorgen lag eindelijk het bewijs in de brievenbus: ik heb het examen gewoon gehaald! Geen scholing vooraf gedaan, niet dagenlang in mijn oude studieboeken gezeten. Niets van dat al. Maar ik heb ‘t ‘m gewoon geflikt! Gehaald, en niet eens met de hakken over de sloot.

Vanmiddag gelijk mijn herregistratie bij het BIG-register aangevraagd. Er is immers niets meer dat herregistratie in de weg kan liggen. Er is geen sprake meer van onvoldoende bewijsstukken of te weinig ‘vlieguren’. Nee, ik heb het certificaat op zak! ActiVite, eat your heart out! Zodra mijn herregistratie door het BIG-register is geaccepteerd, mag ik mij dus weer verpleegkundige noemen. Officieel, en daar ben ik errug blij mee! Het enige wat vanmiddag nog even dwars zat, was dat de betaling niet soepeltjes verliep. Betaling? Jawel, aanvraag van herregistratie kost eventjes € 85,00. Peanuts vergeleken bij het examen, overigens: € 450,00. Gelukkig ben ik niet getrapt in de val van de scholing. Dan had er nog eventjes een goeie € 2000,00 bovenop gekomen! Maar goed, de bank had kennelijk storing en ik kon die € 85,00 dus niet aftikken. Morgen opnieuw proberen. Nu geen zin meer in.

 

Kansen

Met het behalen van dat certificaat liggen allerlei wegen weer geheel voor mij open. Natuurlijk had ik liever op mijn huidige werkplek gebleven. Daarover zo dadelijk meer. Er is een grote behoefte aan verpleegkundigen, meer nog dan aan niveau 3 IG. Dat ik mij dadelijk dus weer officieel verpleegkundige mag noemen, maakt voor mij weer ruim baan op de arbeidsmarkt. Meer kansen dus om een leuke en goede baan te vinden. Hoewel ik mij wel al een beetje aan het oriënteren was, was ik nog niet serieus aan het zoeken. Eerst moest ik de bevestiging binnen hebben van het al dan niet te hebben gehaald van dat BIG-examen. Nu ik dat heb, kan ik aan de bak.

Ik schreef al dat ik liever op mijn huidige werkplek zou willen blijven. Echter, wanneer een teammanager aangeeft (niet bij mij) dat de beslissing van een collega-teammanager onomkeerbaar is, ze houden immers allemaal elkaars hand boven het hoofd, heb je je daar maar bij neer te leggen. Voor zover er een kant is, wil en ga ik echter nog wel een poging wagen ‘mijn kant van het verhaal’ te vertellen. Want ik blijf erbij dat de teammanager die mij eruit gooide, dat deed vanuit persoonlijke overwegingen. Ondertussen, waarschijnlijk, gevoed door signalen van collega’s. Signalen die mijzelf nooit bereikt hebben. Ik heb niet de illusie dat ik met ‘mijn kant van het verhaal’ mijn baan zal kunnen behouden, of terug krijgen. Maar ik wil wel dat men weet wat er allemaal aan vooraf is gegaan.

 

In vogelvlucht

• December 2015 (net in dienst bij ActiVite): ik constateer thuis (ouderlijk huis) na een paar weken niet te zijn geweest dat mijn vader zo dement als een ui is. Triest maar waar
• Januari tot en met april 2016: moeder overtuigen van noodzaak hulp in de zorg voor mijn vader. Incontinent, valpartijen, desoriëntatie in vooral plaats en persoon, weg willen lopen enzovoorts. Start thuiszorg, start dagbesteding, aanvang aanvraag indicatie voor opname verpleeghuis.
• Eind maart: inmiddels ex kondigt aan bij mij weg te gaan.
• 21 april 2016: opname van mijn vader in de Hussonshoek in Woubrugge. Tevens mijn werkplek.
• Augustus 2016: officieel gescheiden. Mijn geloof in ‘de liefde’ is voor altijd geschaad en verdwenen. Mijn ex woont nog steeds bij mij… Ondragelijk…
• 6 oktober 2016: pap komt op bed terecht na meerdere hersenbloedingen.
• Vrijdag 7 oktober: ik heb zo lang als mogelijk is gewaakt bij pap. Ik had eigenlijk avonddienst…
• Zaterdag 8 oktober: vlak voor ik vertrok naar de Hussonshoek om verder te waken kwam HET telefoontje. Haast je niet, je vader is overleden. Natuurlijk haast je je. Hij was nog warm, maar hij was niet meer. Ik heb vreselijk gejankt, mijn hoofd op zijn borst. Eén van mijn collega’s was erbij.
• 14 oktober: uitvaart van pap.
• 19 november: ex is eindelijk weg, naar haar nieuwe eigen huis. Na een goeie (uiteraard was er niets goeds aan) acht maanden na haar uitspraak bij mij weg te gaan is ze eindelijk weg
• 27 maart: mail teammanager (eerste vakantiedag) dat ze een gesprek wil
• 3 april: gesprek teammanager, het contract zal eind september niet worden verlengd. Hoofdreden: BIG-registratie niet op orde. Vijf maanden voor afloop contract, en een week of wat voor eigen vertrek naar andere locatie “ik wil de volgende teammanager hier niet mee opschepen”.  Nee, HET WAS PERSOONLIJK! Wees tenminste eerlijk…

Wellicht heb ik, naar aanleiding van bovenstaande, wat steken laten vallen qua werk. Nooit verzuimd, maar wellicht minder scherp. Kan. Mag ook, vind ik, gezien de omstandigheden. Asperger maakt overigens ook dat ik minder makkelijk met veranderingen om kan gaan. Heftige veranderingen. Geen coulantie mee. Eruit. Geen BIG en je werk hmm hm gemompel….. Had ik al aangegeven dat er NOG NOOIT met mij is gesproken over ‘disfunctioneren’. NOG NOOIT, door NIEMAND. Mooi man, kom werken in de gezondheidszorg. Mooie wereld, waarin je echt het verschil kunt maken…

Morgen verder. Doei!