Schoolfotograaf voor bejaarden, blogpost 6

Schoolfotograaf voor bejaarden

“Schoolfotograaf voor bejaarden, wat moet ik mij daarbij voorstellen?”, hoor ik je denken. Nou, dat zal ik je eens haarfijn uitleggen.

Voor ik mijn eerste passen als zzp-er maakte, was ik werkzaam als teammanager bij een grote zorgconglomeraat in Rotterdam. Ik werkte daar van maandag tot en met vrijdag, tijdens kantooruren en verdiende een comfortabel salaris. Begin 2014 werd duidelijk dat het bedrijf een andere weg, lees goedkopere, zou gaan inslaan. De teammanagers eruit en de zorgteams meer zelfsturend maken. Ik pakte de zak met geld en kreeg een coach toegewezen die mij de juiste weg zou helpen te vinden. Ik maakte haar deelgenoot van mijn plannen en zij vertelde mij dat ik een ‘niche’ moest hebben. What the f… is in vredesnaam een niche?! Maar goed, ik noteerde alles braaf en ben thuis het woord niche maar gaan opzoeken. Gevonden, er zijn meerdere betekenissen, maar globaal gaat het om een marktsegment, iets waarmee je je onderscheidt van andere soortgelijke aanbieders (fotografen, in dit geval). Ik moest dus met een uniek concept komen, iets wat er nog niet was of waar er in elk geval niet veel van zijn. Ouderenzorg + fotografie = oudjes fotograferen! Ik zou zorginstellingen gaan aanschrijven, met de vraag of ik gedurende een bepaald aantal uren in de instelling mocht staan met mijn mobiele studio. Portretje schieten voor wie dat wil, direct uitprinten en afrekenen à 7 euro per afdruk. Een soort schoolfotograaf dus, maar dan voor bejaarden. Dát werd mijn niche.

Instellingen

De niche was bedacht, coach enthousiast, ik ook. Ja, en nu? Standaardbrief opgesteld, op internet zorginstellingen verzameld en via de mail aangeschreven. En afwachten maarrr.. Van de meeste instellingen kreeg ik geen antwoord. De instellingen die wel ingingen op mijn mail hadden soms nog wat aanvullende vragen, maar waren over het algemeen enthousiast. Er volgden nog wat kennismakingsgesprekken en informatieve gesprekken en de eerste afspraken vulden mijn enorm grote (optimist hè) agenda. Dat begon goed. Daarna volgden de ‘schietdagen’. Dagen die ik kon vullen met vooral heel erg veel spelletjes doen op mijn telefoon. Wanneer ik ergens stond van 12:00 tot 16:00 uur, en er kwamen drie klanten, dan was dat veel. Dan stond ik dus ergens vier uur lang voor 21 euro. Inclusief BTW, dus er moest nog 21% vanaf ook. Hmm. Oudjes zaten blijkbaar helemaal niet te wachten op een ‘schoolfotograaf’!

In één instelling hing een aankondiging van mijn komst in de lift. Iemand had erop geschreven, naast het tarief (7 euro hè): BELACHELIJK DUUR! Jammer dat ik er toen geen foto van had gemaakt, had leuk geweest voor bij dit stuk. Anyway, zo’n persoon die dat erbij schrijft realiseert zich een aantal dingen niet erg: afschrijving camera, printer, studiolampen, achtergrondsysteem; fotopapier en inkt; reiskosten; BTW die ik nog moet afdragen. Kortom, onder de streep hield ik er dus geen donder aan over. En dat word je toch nog BELACHELIJK DUUR genoemd. In hoofdletters.

 

Grafkist

Na een paar maandjes ben ik opgehouden met mijn tournee langs zorginstellingen. Het leverde niets op, en uiteindelijk heb je ze allemaal wel een keer gehad. Was het één en al ellende? Nee, beslist niet. Er waren vele mooie en grappige momenten en ik heb er echt wel lol aan beleefd, maar van lol alleen kun je niet leven. Eén voorval zal mij altijd bijblijven, en die wil ik jullie niet onthouden. Er schoof een hoogbejaarde dame de ruimte in, waar de studio stond opgebouwd. ‘Wilt u op de foto mevrouw?’, vroeg ik haar. ‘Ja’, zegt ze, ‘ik moet van mijn zoon, voor een foto voor op mijn grafkist straks’.

 

PS. Ik zie er op de grote afbeelding best eng uit. Wees gerust, uit verveling zat ik zelf-portretjes te schieten, en een gekke bek mocht daarbij niet ontbreken. Uiteraard. Er moet immers meer gelachen worden in deze wereld. Daarom.